Azië

Hallo allemaal,

Het is maar goed dat ik bijna thuis ben want het schrijven gaat niet meer zo soepeltjes. Ik ben zelfs eerder met dit verslag begonnen dan dat de vorige klaar was. Maar dat zijn zo van die dingen die ik eigenlijk niet hoor te zeggen.

Maar goed we zijn Australië dus (eindelijk) uit. 19 Januari was de dag dat ik Australië verlaten heb. Omdat ik mijn hele reis eigenlijk als een ticket heb geboekt moest ik echter wel alle vluchten die gepland stonden maken en dus werd het een heel gereis. Zondag 19 januari rond het middaguur weg vanuit Brisbane naar Nieuw Zeeland om daar (inclusief 3 uur tijdverschil) 's avonds om 7 uur aan te komen. De volgende dag (20jan) stond mijn vlucht om 7uur 's avonds gepland naar Taipei in Taiwan, voor deze vlucht moest ik een tussenstop maken in Sydney. Ik kwam 's nachts om half 5 Taiwaneze tijd aan in Taipei (21jan). 22 januari stond mijn vlucht naar Bangkok in Thailand gepland voor tien uur 's avonds, waar ik om 1uur 's nachts zou aankomen (23jan). Tot slot was mijn laatste vlucht 31 jan terug naar Amsterdam.

Dat klinkt als een heel gereis, vermoeiend vooral omdat ik er niet geheel uitgerust aan begon (zie vorige verslag, laatste avondje stappen in Brisbane). Maar het was wel tof. Allereerst dus naar Auckland. In plaats van een dikke maand zoals ik een half jaar geleden had verwacht werden het 24 uren. Ik had geen hostel geboekt, wat ze bij de douane niet heel tof vonden maar me uiteindelijk wel gewoon door hebben gelaten. Ik heb een shuttle bus naar de stad genomen om vervolgens ergens uit te stappen waar het me leuk leek. Dat heeft goed gewerkt want ik had een hostel lekker in het centrum van de stad. Het was dus al half 9 toen ik daaraan kwam. Gelukkig was de receptie nog open, hadden ze nog een bed vrij en wist de receptionist me ook nog eens te vertellen waar de supermarkt was. Helemaal top. Het was gezellig op de kamer dus van vroeg slapen kwam het niet echt. En ik moest de volgende dag voor 10 uur weer uitchecken. Bij het wakker worden had ik daar even niet zo'n zin in maar het betekende wel dat ik een hele dag in Auckland zou hebben. In Nieuw Zeeland betalen ze net als in Australië met dollars, maar dan Nieuw Zeelandse dollars. Alles is in dollars net iets duurder dan in Australië maar normaal gesproken is de Nieuw Zeelandse dollar minder waard. Goed gelezen: normaal gesproken. Maar nu ik er ben is het toevallig de eerste keer dan de Australische dollar minder waard is dan de Nieuw Zeelandse en dus is alles duurder dan in Australië.

Auckland is best een mooie stad, ik heb er echter niet zo van kunnen genieten aangezien de luchtvochtigheid 100% was. Wat ik bedoel? Het regende. Daarbij was ook mijn rugtas nog eens kapot en moest ik dus wel de stad in. Liep ik daar in de regen te zeulen met mijn tasje. Ik heb hem gerepareerd met een paar veiligheidsspelden en toen begon het wat op te klaren dus ben ik vol goede moed de stad gaan verkennen. In een park op ongeveer 45min lopen van het hostel begon het weer te regenen. Ik had mijn camera in de hand en die heeft het niet overleefd, zo bleek later. Nat en moe kwam ik weer in het hostel en toen was het ook al weer tijd om naar het vliegveld te gaan. Daar verliep alles ook niet zo soepel, zo liet ik ook soepeltjes mijn telefoon op de grond vallen en normaliter heb ik hem altijd in een hoesje maar nu dus niet. BENG, schermpje een beetje kapot. Heerlijk dus, sommige mensen beweren dat Nieuw Zeeland het mooiste land in de wereld is, na mijn 24-urige verblijf ben ik het daar nog niet geheel mee eens.

Anyway, na de niet zo succesvolle al dan niet toch wel gezellige dag was het tijd om het Oceanische continent definitief te verlaten, na een overstap in Sydney zou ik om 6uur 's ochtends in Taipei (Taiwan) aankomen. Ik zou hier 1 nacht blijven en de avond erna pas laat weg gaan. Ik had dus bij benadering 2 volle dagen. Op internet had ik gezocht naar sites waar ik auto's zou kunnen huren, deze waren echter of in het centrum van de stad of ik was te jong om er een te huren. Ik had bedacht om het te gokken op het feit dat er op het vliegveld wel verhuurbedrijven zouden zijn, omdat ik verwachtte een auto te hebben en dus geen idee had waar ik de nacht zou doorbrengen had ik weer geen hostel geboekt hetgeen weer niet echt werd gewaardeerd door de douane, nadat ik aantoonde dat ik de dag erna weer weg zou gaan mocht ik de douane passeren. Na mijn bagage te hebben opgepikt ging ik op zoek naar verhuurbedrijven, ik kreeg gelijk: er was wel een bedrijf die aan mij een auto wilde verhuren. Het enige probleem, dat kon pas vanaf 8 uur en de auto werd geleverd vanuit de stad. Zij konden me daar wel brengen maar dan dus pas na acht uur. Bij de Taiwanse 7/11 heb ik dus maar even koffiegedronken om me vervolgens naar mijn auto te laten brengen. De mensen van het verhuur bedrijf vertelden me over een National Park, dus ik besloot dat advies op te volgen. Ik had alleen geen idee waar ik heen moest. De auto was voorzien van een TomTom maar die kenden alleen Chinees. En laat ik dat nou toevallig niet kunnen... Bij de 7/11 kun je tijdelijke simkaarten kopen die dan internet hebben, dat leek me handig want dan kon ik googlemaps als GPS gebruiken. Echter duurde het verifiëren langer dan ik nodig had om de stad uit te komen (brede straten volgen op het kaartje van de TomTom). Duurde uiteindelijk wel een poos. Op het vliegveld heb ik kaarten kunnen bemachtigen van het land. Alleen toen ik eenmaal de snelweg had moest ik kiezen om Noordelijk of Zuidelijk te gaan, dit kiezen moest vrij snel, ik dacht dat Noordelijk het meest logisch zou zijn... Helaas. Ik kwam uit op het vliegveld en moest datzelfde half uur weer terug. Toen ik in de buurt van het National Park kwam was het vrij laat op de dag en besloot ik op zoek te gaan naar een hostel. Dit is mislukt, het enige wat ik kon vinden was een hotel dat vrij duur was. Wel heb ik heerlijk geslapen, was er een goede douche en gratis WiFi. Mijn camera was kapot gegaan in Nieuw Zeeland, en mijn telefoon had dan wel een gebarsten scherm maar hij deed het nog en deed dus naast het telefoon zijn dienst als camera.

Vrij vroeg zat ik in de auto op weg naar het National Park. Als ik geluk had dan kon ik de hele ronde maken en via een andere kant weer terug. (Ik had geen geluk) Uiteindelijk ben ik dezelfde weg terug gegaan. Maar het was meer dan de moeite waard. Ik had een boekje waarin ik de bezienswaardigheden kon zien en ik ben bij zoveel mogelijk gestopt. Daarnaast was ook gewoon het rijden de moeite waard. Het was dus jammer dat ik niet een dag meer had, dan had ik het hele park kunnen doorrijden en via de andere kant terug kunnen gaan. Wellicht dus iets voor de toekomst want het land heeft me positief verrast.

Tegen 10 uur vloog ik weg. Even had ik nog de schrik dat mijn vlucht was gecanceld, maar die vlucht van Taipei naar Bangkok bleek een ander vluchtnummer te hebben en dus ging ik gewoon op de geplande tijd weg. Aangezien de douane in Nieuw Zeeland en in Taiwan lastig deden omdat ik niks had geboekt en omdat ik om half 12 aan zou komen had ik alvast een hostel geboekt. Ergens in Chinatown - Bangkok. Ik had mijn telefoon niet helemaal volgeladen maar normaal zitten er in vliegtuigen USB-poorten dus ik had bedacht om het dan te doen. De onaangename verrassing was dat die aanwezigheid deze keer niet het geval was. Gevolg: lege batterij. Ik had die zien aankomen tijdens de vlucht en dus gauw het adres van het hostel opgeschreven. Het leek me dus geen probleem. Om 1 uur zat ik in een taxi en had die meneer het adres gegeven. Chinatown wist hij wel, verder zou het daar wel even checken. Nadat hij het ongeveer 10x had gecheckt en het half 4 was vroeg ik hem om me ergens anders af te zetten omdat ik moe was na de hele dag te hebben gereden en gereisd. Gevolg: wederom een dure hotel kamer. Ik lag er om 4 uur in, maar de uiterste check-out time was 10 u. Het was dus weer eens een kort nachtje. Nog half slapend, (wel gedoucht) stond ik om 10:10 weer buiten: Wat nu? was de gedachte. Ik wist niet eens waar ik was, en ik dacht dat een treinstation misschien een goede plek was. Dus ik hield een Tuctuc (of hoe je het maar schrijft) aan, en vroeg voor het station. Van Paula had ik gehoord dat ze je sowieso afzetten, en voor zeker het dubbele aanbieden. Ik kreeg wel 25% van de prijs af en betaalde dus veel te veel voor een ritje van 5 minuten (het bleek namelijk om de hoek te zijn). Ik was echter te moe om me daar verdere zorgen over te maken want het volgende probleem deed zich voor: 'Wat nu?' Zoekend, vragend en oriënterend keek ik was om me heen toen een vriendelijke Thai vroeg of ik verdwaald was. Nou niet echt, ik weet gewoon niet waar ik heen wil, hij raadde me de tourist office aan. Daar konden ze me zeker helpen, hij was ook tuctuc chauffeur maar hij zei heel keurig dat het maar 100 meter lopen was in plaats van mij een (opnieuw) te dure rit aan te smeren.

De man kreeg gelijk, hier konden ze me helpen. Ik had van verschillende mensen dingen gehoord, Changmai in het Noorden en de super-eilanden in het Zuiden. Ik had welgeteld 7 dagen voor mijn vlucht weer was. De man die me hielp belde wat rond om een programma in elkaar te zetten. Het lukte hem, mijn complimenten, maar natuurlijk veel te duur en super strak gepland. Ik had niet echt zin om me de laatste week heel druk te maken. Dus besloot ik het eiland verhaal te laten voor wat het was en alleen naar het Noorden, de jungle, te gaan. Ik zou die avond om half 6 met de trein moeten. Die zou er tussen de 13 en 18 uur over doen, heerlijke planning. Maar dat betekende dat ik lekker zou kunnen slapen, de man had me namelijk gezworen dat de aanwezige bedden echt heerlijk waren. Daar kreeg hij achteraf gelijk in, een heerlijk bed, in een soort cabine gedeeld met drie anderen maar met gordijntjes ervoor zodat je echt je eigen bed had. Aangezien het nog steeds maar half 11 's ochtends was en de trein om half 6 zou vertrekken had ik nog wat tijd om Bangkok in te gaan. Mijn grote backpack mocht ik achterlaten in de tourist office (die dus op 100m van het station lag).

Ik was in Bangkok rondom hun verkiezingen en niet iedereen was het met de huidige of toekomstige landsbestuurders heen en dus waren er demonstraties. Het centrum van Bangkok was geoccupied met mensen die zich verzetten tegen een van de twee partijen. Er was een groot podium, 1000000 tenten nog meer mensen. En iedereen in het rood/wit/blauw, de landskleuren van Thailand. In het nieuws waren wat spannende berichten geweest maar ik heb de demonstraties haast als een Koninginnedag ervaren; optredens bijna iedereen vrolijk. Een bijzondere ervaring. Nog een bijzondere ervaring is dat mijn telefoon eerst nog wel een foto wilde maken en twee minuten later niet meer. Het beeld was vertrokken. Aan de vibraties te merken deed hij het nog, maar je zag niks. Beetje jammer want ik zou de jungle nog in en aangezien mijn camera ook stuk was zou ik geen foto's meer kunnen maken. Dat was niet de bedoeling dus ik ben naar de winkel gegaan om een nieuwe camera te kopen. Uitgerust met een nieuwe camera kon ik aan de treinrit beginnen. Ik had een drankje en een chippie meegenomen voor onderweg en had dus een lekkere chille reis in gedachten. 'Helaas', kwamen er twee jongens langs die vroegen of ik meeging naar het feestje in de trein. Een beetje gedesillusioneerd 'feestje in de trein??' ging ik met ze mee. En een feestje bleek het te zijn. De trein bleek uitgerust met een restaurant die 's avonds werd omgebouwd tot kroeg. De raampjes stonden open, gezellige plantjes op tafel. Er mocht gewoon gerookt worden en er was bier en wijn aanwezig. De trein ging erg langzaam zodat je daar geen last van had met lopen en met overklotsend drinken. Het werd een waar feestje en daardoor kwam ik nog niet geheel uitgerust aan in Changmai.

Zoals beloofd werd ik keurig opgehaald van het station, samen met nog meer mensen die een zelfde trip hadden geboekt. Zo kwam ik niet alleen aan in het hostel en hadden waren we zelfs al met zijn drieën om een kamer te delen (Lies en Sam). Gelukkig zat ook het weer goed mee en konden we lekker aan het zwembad liggen. Lies had een vriend die ook ergens in Changmai zat, die hebben we die avond opgezocht om een drankje mee te drinken in de stad. De volgende dag zou de jungle trip beginnen. Sam bleek in dezelfde groep te zitten maar Lies had iets anders geboekt. In totaal was de groep vrij gevarieerd: 2 Duitsers, 4 Engelsen, 2 Nederlanders, 2 Italianen, 1 Canadees en een in China wonende Amerikaan. Deze laatste was ergens in de 30 verder waren we allemaal tussen de 20-25. De trip duurde 3 dagen en twee nachten. We werden in een (te kleine) auto naar de jungle gebracht en vanaf daar moesten we alles wandelen. We sliepen bij de inheemse bevolking. De eerste nacht was het in een gezamenlijke slaapzaal. Ik lag tussen de Amerikaan en een Italiaan. Deze bleken beide de energie te hebben om een bos te kappen gedurende de nacht. Resultaat: iedereen sliep (ook dankzij de kou) zeer slecht, op de Italiaan en Amerikaan (Ben) na. Daar waar de Thai mensen zelf de hele dag rijst eten kregen wij wel een 'normaal' ontbijt. Geroosterde boterhammen, jam, gekookt ei, fruit en niet te vergeten: koffie.

Het lopen zelf ging goed, het was lekker warm, dus lekker een beetje zweten. Al was er een aantal van wie de conditie wel wat te wensen over liet, die waren minder blij met de keuze voor de drie-daagse trip in plaats van de twee-daagse. De gids die we hadden was echt heel leuk. de man was halverwege de 30 en woonde tegenwoordig in Changmai met zijn vrouw en kinderen. Maar hij was opgegroeid in bushvillages en kende de jungle als zijn broekzak. Hij vertelde veel leuke feitjes en proberen je bang te maken door een een of andere mier aan te wijzen en heel serieus te vertellen dat die giftig was, totdat die Engelse meisjes bang keken en hij begon te schaterlachen. Een leuk ding in de bushvillages zijn de toiletten. In Frankrijk kennen we wel die longdrops waarbij je op de voetstappen moeten staan een beetje moet buigen en dan moet hopen dat het goed gaat, hier is het erger. Er zijn geen voetstappen, het gat is kleiner en het stinkt. Je moest bijna met je kont tegen de grond voordat het een beetje zou lukken. Na mijn eerste bezoek aan dit ultra-hygiënische toilet ( je raakt immers geen bril aan) ben ik maar gebruik gaan maken van de vrije natuur (welke dus net zo hygiënisch is...). Deze hygiënische factor van de wc brengt mij tot een ander (hygiënisch) verhaal over de wc en mijn geliefde tourgids. Zoals gezegd was de tourgids geboren in een bushvillage, daarmee was hij bekend met deze 'rare' manier van naar de wc gaan. Nu woonden bushvillage-mensen in Thailand tot 20/30 jaar geleden alleen in hun village: dat was genoeg, ze wilden niks meer. Toen kwam de schoolplicht (jaja, die kennen ze ook daar), en moest iedereen die van de bush-school kwam naar het voortgezet onderwijs in de stad. De stad was Changmai in dit geval. Mijn gids had de leeftijd dat hij die leerplicht had ondergaan en dus in de stad was geweest om naar school te gaan. Dat is hem uiteindelijk dus zo goed bevallen dat hij is gebleven maar de eerste weken waren even wennen, ook wat wc betreft. Daar waar hij gewend was dat de voetstapjes voor de longdrop op de grond waren, waren die in de stad ineens een halve meter van de grond. Een beetje beduusd maar toch met hoge nood wist hij niet beter dan maar op de bril te gaan staan en zijn behoefte te doen. Een aantal weken later hoorde hij echter dat het de bedoeling was dat je zou gaan zitten i.p.v. staan. Een beetje beschaamd had hij dat de eerste week aan niemand verteld, al werd het later een goed verhaal en voelden wij ons speciaal dat hij ons dat vertelde maar waarschijnlijk was elke groep speciaal genoeg om dit verhaal mee te delen.

Ondertussen begint het verhaal al weer aardig hoog op te lopen in het aantal woorden. But anyway, there is so much to tell yah! met het wc verhaal is de trrip namelijk nog (lang) niet voorbij. Het vervoersmiddel tijdens de jungle dagen was voornamelijk je loopvermogen: geen loopvermogen = geen vervoer. Tot de derde dag, olifant rijden stond op het programma. Van mijn groep was iedereen met zijn tweeën op Sam, Kyle (de Canadees) en Ben (Amerikaan) na. Ik werd tot Ben veroordeeld. We hadden een snoepzakje mee voor onderweg (voor de olifant wel te verstaan), dus dat moest goedkomen. Na 30 meter was het zakje leeg en leek de olifant er geen zin meer in te hebben. Na een pauze van een aantal minuten liep hij verder en hij hield dat tempo min of meer gelijk gedurende de rit. Ondertussen had de olifant van de twee Duitse meisjes er minder zin in of juist wel; soms racete hij ons voorbij. En soms ging hij echt van het pad af en ging lekker staan te eten. Al met al was dat erg lollig en zeer de moeite waard. De laatste activiteit tijdens de tour was bamboorafting, hetgeen zeker minder stoer klinkt dat wildwaterrafting. Dat klopte; niet zo cool. Een begeleider begon, een Italiaan ging verder, toen vroeg ik of ik ook mocht besturen. Dat mocht: Cool. Eerste minuut ging aardig, tweede ging goed. Toen versnelde de stroom, kwam er een bocht, ik probeerde af te zetten tegen een rots, rots was sterker dan ik, ik viel (van de bambooraft af), had de stok nog, stak die uit, werd gepakt maar ik hield hem niet, de achteropkomende bood wel. sprong daar op en met een beetje zwemmen terug naar mijn eigen raft. Eenmaal zittend waren we ook al bij de rockjump-plek. De Duitse meisjes en Kyle en Sam waren al vooruit, de Engelsen durfden niet, maar wij gingen jumpen. 2 Italianen, Ben en ik. Eenmaal boven was het toch weer hoger dan gedacht, Ben sprong. wooaaahhhhh. Toen een Italiaan, of toch niet,,, of wel... hij te bang, Dus ik nam het heft in handen. 2x kijken en dan 3, 2. 1 en gaaaaannn.. Plons. Gaaf!! Het duurde nog 20 minuten voordat we verder gingen, niet omdat we nog vaker gingen of lekker hebben gezwommen maar omdat mes Seniors de Italianos niet zo veel lef en durf-kracht hadden.

Hierna was het nog een korte rit terug naar ons hostel in Changmai en zat de jungle trip er voor ons op. Terug in het hostel had ik nog 2 dagen vrij, alvorens de nachttrein terug zou gaan. Ik had een longneck-trip gepland. Maar zou dan alleen moeten, Sam en Kyle wilden wel mee maar alleen als ik de trip om zou zetten in wildwater rafting. Gedaan. Was een goede keuze zeer geslaagd. 's Avonds zijn we op stap geweest in Changmai. Samen met de twee Engelse meisjes uit mijn groep zijn we de stad in gegaan maar we wisten dat er ook anderen zouden zijn. Het was uiteindelijk een heel gezellige avond. In sommige kroegen moest je de schoenen of slippers uit doen voordat je het mocht betreden. Grappig, liep iedereen daar op de blote voeten. Die laatste dag besloot ik toch ook nog maar wat van de stad Changmai te gaan bekijken en wat groceries in te slaan voor een treinreis van heel veel uur.

De treinreis is weer als een trein verlopen. De indeling was nu iets anders, geen cabines voor vier personen. Maar gewoon een lange gang met bedden. Die ingeklapt konden worden en eerst als zitje waren ingedeeld. Ik deelde mijn zitje met een Amerikaanse Mexicaan. Die voor werk een half jaar in Bangkok woonde. Hij was schilder (David Gremard Romero). Hij is best een goede, heeft allemaal hulpjes onder zich die het 'inkleurwerk' doen. Hij was een beetje alternatief, en op dat moment was hij bezig met een collectie over homo's in Rusland wat toen een hottopic was met oog op de Olympische Spelen. Verder was het ook deze reis weer feest in de trein, er was een groep bestaande uit zo'n 20 Polen die op reis waren geweest. 1 sprak Engels, twee Duits (waaronder diegene die ook Engels kon), ondanks dat mijn Duits niet zo goed is waren dat de enige twee met wie ik kon praten. En verder kwamen we niet verder dan: Lastrovja, dat niets meer betekent dan proost.

Ik werd wakker gemaakt omdat we waren aangekomen in Bangkok. Ik had niks gemerkt maar de hele trein was al leeg. Als een razende heb ik kleren aangetrokken en ben ik het station opgelopen. Nog wetend waar het touristcentrum was had ik bedacht om daar mijn tas maar weer achter te laten. Dat was geen probleem, dus uitgerust met mijn kleine backpack en camera ging ik de stad in. Doel: grootste tempel van Thailand. In Changmai had ik er op de vrije dag al 4 of meer bezocht. Maar dit was de grootste en zou toch iets moeten voorstellen. Helaas, het was niet meer dan een mierenhoop aan toeristen, ik heb geen monnik gezien en daarbij was de entreeprijs ook nog eens vrij hoog. Ondanks dat de tempel tegenviel was er nog wel wat grappigs. Ik was namelijk alleen in de tempel en liep maar wat rond. Toen zag ik een Nederlands vlaggetje voorbij komen. Dus ik sloot stiekem aan en vroeg of ze Nederlands waren, dat was (op de gids na) het geval. Ik begon een beetje te praten met een meneer, toen vroeg hij wat ik daar zo alleen deed, dus ik vertellen dat ik in Australië was geweest etc. Zegt hij, daar komt mijn hulp Mark ook net vandaan. En Mark had zijn eigen auto en heeft eerst veel gewerkt. En toen ging er een lampje branden, dat was dezelfde Mark als met wie ik heb gereisd, dus wij helemaal enthousiast, was de groep van hem ondertussen al verder. Zijn vrouw half boos. Whoopsieee, maar wel grappig.
Na de tempel raadde een van de vriendelijke Thai mensen raadde me aan om een tocht over de rivier te maken. Na wederom een beetje te zijn afgezet was de tocht wel leuk. Er zaten kleine alligators langs de route en er was een drijvend marktje met heel veel rommel.

Vervolgens was ik benieuwd hoe demonstraties zich hadden ontwikkeld: niet. Alles was nog hetzelfde, het centrum afgezet voor motorische voertuigen, markt, podia etc. Na nog wat kleine souvenirs te hebben gekocht had ik het wel gezien, ik was moe en had geen zin meer om doelloos verder te slenteren. Ik ben mijn tas gaan halen het was 5/6 uur. Ik kon met de trein naar het vliegveld. Iemand van het touristcentrum moest dezelfde kant op dus die hielp me met het kopen van een ticket en vertelde me bij welke halte ik moest overstappen. Wat grappig was op de overstap plaats, was dat wij die stonden te wachten in twee rijen voor de deur stonden en dat de mensen die uit de trein kwamen tussen ons doorliepen, pas toen de laatste eruit was gingen beide rijen naar binnen, heel geordend niemand drong voor; wel grappig.

Veel te vroeg kwam ik dus op het vliegveld. Mijn vlucht was pas om kwart voor 1, en het was pas half 7. Ik kon eerst de douane niet eens door. Dus ik ben maar wat gaan eten. Tot mijn geld op was. Ik had de camera gekocht en omdat ik dan toerist ben in een land dan krijg je korting op de belasting of zo, dus die kon ik terugvragen maar wel pas na de douane. Dat geld had ik dan ook pas na de douane. Tot die tijd was ik broke, na de tijd had ik geen honger meer. Ik heb er een boek van gekocht om de tijd te doden, maar ik was te moe. 3 pagina's gelezen toen ben ik maar rustig een colaatje gaan drinken en wachten tot het tijd was om te boarden. Ik heb bijna de hele reis het geluk gehad een extra stoel tot mijn beschikking te hebben, ik was dan ook lichtelijk teleurgesteld dat dat nu niet was. Maar het was een jong meisje die de eerste 6 uur alleen maar heeft geslapen (net als ik), toen waren we allebei wakker en hebbe we gezellig gekletst. Ze kwam uit Tsjechië, was bij haar vriend, die oorspronkelijk uit London komt maar voor studie of werk Sydney was, op visite geweest en ze zou verder reizen tot Praag en vandaar nog 3 uur moeten rijden naar huis. Dus even tellen: Sydney - Taipei = 9uur + Taipei - Bangkok = 3,5 uur +pauze + Bangkok - Amsterdam = 13 uur + Amsterdam - Praag = 3 uur + rit. Daarbij had ze ook nog eens een enorme lange pauze in Amsterdam, wij kwamen 's ochtends aan en ze zou 's avonds pas verder gaan, ze moest haar bagage afhalen en ze had alleen sandalen aan terwijl het de enige winterse dag in Nederland was. Met medelijden voor haar, was ik dus ondertussen na een heerlijke vlucht in het mooie Nederland aangekomen waar ik ben verwelkomd door papa, mama en Rijnald. Bij Jan hebben we een lunch gehad op de universiteit. Een Welcome home! Na een prachtige reis! =)

Veel fijne mensen leren kennen, een heerlijke tijd gehad.
Daarbij ik heb genoten van al jullie reacties, bedankt daarvoor! De memories stay!