Tchau tchau Amazon

Hallo allemaal,

Het Amazone avontuur zit erop. Het echte reizen gaat nu beginnen. Maar eerst het laatste verslag over het leven en belevenissen in Novo Airão.

Er is een aantal dingen die je moet doen als je op vakantie bent. Ik noem er maar een. Maar om de echte cultuur te leren kennen moet je het politiebureau heben bezocht om dat dat een fundamenteel stukje cultuur is. En om dat het raar is om die zomaar te bezoeken heb ik mijn telefoon maar laten afpakken :’-( En eigenlijk was het niet eens mijn telefoon, sorry Paula). Ik weet zelfs wie hem heeft afgepakt, Marcelo een neef van Dina. Een stapje terug voor degene die even niet weten waar dit over gaat. Het was vrijdag 8 januari, een prachtige dag in het bevuilde maar gezellige Novo Airão. Het was mijn laatste werkdag in het hotel, donderdag was ik pas laat thuisgekomen (5uur, heeeeel laat voor een werkdag die om 10 uur begint) en ik had Brena beloofd om vrijdag eerder terug te komen om wat eerder te kunnen gaan zwemmen (hebben we die donderdag ook wel gedaan maar dan dus pas later). Dat eerder terugkomen was gelukt met wel een half uur (later meer over de laatste werkdag). Ik kwam thuis met mijn telefoon in mijn hand, ik denk dat ik iets in google translate aan het vertalen was voor mezelf, heb hem daarna op het aanrecht gelegd, heb ‘hoi’ gezegd tegen Dina en Brena (Izague was bij zijn vader), ben mij gaan omkleden en toen zijn Brena en ik gaan zwemmen. Heel lang, zo lang dat Dina ons kwam halen. De rivier is op minder dan een minuut lopen, nadat ze ons riep waren we binnen 2 min uit het water en dus ook heel snel thuis. In die tussentijd was er niemand thuis. Thuis is een huis die van jou is, een plek waar je welkom bent. Er was dus niemand thuis, niemand die dat huis bezit of daar welkom was op dat moment, wel is er iemand geweest die minder welkom is geweest. Die persoon heeft namelijk mijn telefoon meegenomen van het aanrecht (3 meter van de ingang). Brena heeft een jongeman zien lopen op het balkon van het huis en ze herkende hem als Marcelo, een neef van Dina, zo bleek later. Toen ik thuis kwam miste ik eerst niks, want ik ga niet direct naar mijn telefoon, ik had toch geen internet daar, ik had geen beltegoed en verwachtte geen berichtjes maar toen ik hem toch zocht, kon ik hem niet vinden. Eerst stilletjes alleen het huis doorgelopen, daarna Dina gevraagd toen Brena toen Leo en David die bij ons waren met zwemmen en met ons waren meegekomen. Niemand had mijn tel gezien. Samen zijn we nog 600x het huis door geweest, 2x terug naar de rivier (terwijl ik vrijwel zeker wist dat ik hem niet mee had genomen). Pas toen realiseerde Brena zich dat ze Marcelo had gezien, die beste jongen is een klein beetje drugsverslaafd en toen wisten we allemaal eigenlijk al wel genoeg. De volgende morgen zijn Dina en ik daar op tijd naar toe gegaan maar toen was er niemand thuis. Later heeft Jacobede (zus van Dina) hem gesproken en van hem gehoord dat hij hem al had verkocht voor wat drugs. Een heel klein beetje jammer van de laatste dagen Novo Airão. De zaterdag bestond dus vooral uit vertellen wat er was gebeurd en zoeken naar. En zondag ben ik uit Novo Airão vertrokken, zonder telefoon… Maar met de ervaring van een bezoek aan een politiebureau in Brazilië en als ik dat bezoek mag generaliseren en moet vergelijken met de bezoeken in Spanje en Denemarken, dan is de kwaliteit van de Braziliaanse politiebureaus toch het minst hoog.

Afin, het is jammer dat het gebeurde op mijn laatste werkdag want die was verder erg leuk vooral in combinatie met de donderdagavond. In Novo Airão is er namelijk een bar, de hockeybar (rockbar maar ze spreken het weer eens lollig uit) ook wel Juan genoemd, naar de eigenaar. Deze bar is Famous in heel de stad maar ik was er nog niet geweest, of eigenlijk wel geweest maar dan op momenten dat hij was gesloten. Ik wilde er dus nog een keer heen. Donderdagavond zouden we gaan met collega’s uit het hotel, we waren er met zo’n 10 man. Van half 10 tot 1. Toen bleek er nog een feestje te zijn in de Island Club (de club waar ik elke zaterdag naar toe ging van de zus van Dina [Jacobede] maar waar ik de naam niet van wist). Tot 3 uur hebben we het volgehouden.

De avond was lollig en was goede input voor de volgende dag, ook degene die er niet waren konden aan het eind van hun werkdag meepraten alsof ze er wel bij waren. Naast lachen, gieren en brullen werd er ook nog keihard gewerkt. Ik had bedacht dat het leuk zou zijn, dat iedereen die echt wat had geleerd aan het eind van de dag even bij Noé (een van de bazen) langs zou gaan om te laten horen wat ze konden.
Zoals elke morgen begon ik in het restaurant met Sandra en Jackson. Sandra was ook tot 2 uur op het feestje, Sandra is 41 en voor zover leeftijd iets mag zeggen, dat was iets te laat om om 7 uur weer te moeten beginnen. Jackson was er wel goed bij maar die heeft net wat minder talent. Elke ochtend om 10 uur begon ik bij hun, de eerste keren had ik zelf dialogen bedacht, in het Engels en de (voor hun) vertaling in het Portugees eronder. Toen kwam iemand met een lijst met 50 zinnen in het Portugees met Engelse vertaling die belangrijk zijn in de horeca. Jackson en Sandra konden beide geen woord Engels. En dus was gewoon het oplezen van de zinnen al meer dan een moeilijke opgave. Die 50 zinnen hebben we (ik las in het Portugees) zeker 5 keer doorlopen. Die laatste les las ik het voor in het Engels en moesten zij de Portugese vertaling daarvan geven (ze hadden het immers al een aantal keren gelezen). Mijn idee was om dat ook voor Noé (een van de eigenaren) te doen. Maar dat ging allemaal niet zo soepel. Het lezen op zich ging ze wel goed (goed voor hun uitspraak! Complimenten). Maar als ik het las, konden ze het mij niet na vertellen in het Portugees, en nadat ik het 5x had voorgezegd nog niet (de kracht van herhaling gaat blijkbaar over meer herhalingen dan vijf). Noé is een vriend voor mij, maar voor hun is het hun baas, dus ik heb ze maar de vrijstelling gegeven om niet een flater te hoeven slaan (wel heb ik Noé gezegd dat hij het binnenkort moet gaan checken omdat ze echt wel beter kunnen dan dat ze zelf denken).

Dan de lessen voor Paula en Rodrigo van het kantoor en Bea van de receptie. Paula had een zin bedacht die ze graag wilde leren:

‘Hi, good morning.
My name is Paula.
I am a travel consultant at Katerre Expedition.
I do not speak English fluently, I would like to say sorry in advance for saying things wrong.
For the interest of improving the quality of our services, we would like you to fill in a questionnaire about the trip(s) that you have made and about your stay at our hotel. Thank you in advance for your cooperation.’

En pfff als je haar dat hoorde zeggen. Hahaha. We hebben 100000x geoefend, de eerste 6 keer kan ik echt oprecht geïnteresseerd luisteren, daarna iets minder geïnteresseerd maar luister ik, daarna doe ik alsof, en dan kan ik de zin zelf dromen en dan NOG zegt ze het fout. Maar pff. Zo lollig. Paula het meest lollige, ik wilde het nog opnemen maar dat vond ik niet zo vriendelijk, maar gossie haha. Rodrigo had een goede uitspraak maar die had geen idee wat hij zei, dus die zei de woorden zo door elkaar zonder het door te hebben en hij kon na 1000x de volgorde nog niet onthouden.

Bea was wel een topper, zij was ‘receptionist at Mirante do Gavião,’ verder had ze het zelfde stuk maar die ging goed. Verder kon ze me de weg wijzen van het hotel naar het centrum, kon ze me vertellen welke dag het was en hoe laat het was en als ik een gast zou zijn zou ze me ook kunnen vertellen hoeveel ik zou moeten betalen. En ook Bea begon met 0,0 kennis aan Engels maar daar waar de meesten alleen oefenden als ik in de buurt was, oefende Bea ook thuis en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Zelfs Noé was onder de indruk. Dan heeft ook Maria wat opgestoken, al bleef ze zelf steeds maar zeggen van ‘I do not speak English’, ze bedoelde eigenlijk: ‘I do not dare to speak English’. Maar zij had geluk, toen ik haar meesleepte naar waar Noé zou moeten zijn, was hij nog niet terug van zijn lunch en kon zij naar huis omdat ze vrij is om half 3 (ik heb weer tegen Noé gezegd dat hij haar moet vragen).


Verder was het eigenlijk allemaal niet heel bijzonder, mocht het niet bijzonder zijn om een ´normaal´ leven te hebben in Brazilië. Eigenlijk is het dus wel bijzonder voor ‘ons’ Nederlanders. En dat bijzondere leven kent zo zijn eigen bijzonderheden. Ik ga me houden aan mijn 4-pagina regel. Ik heb meer, dus als je een liefhebber bent voor meer, dan moet je het laten weten en kun je meer krijgen.

Maar om maar met iets geks te beginnen, de wc. In Thailand zijn die dingen bijzonder, want daar gebruiken ze geen wc papier maar water, wat wordt gezien als hygiënischer. Hier is er (gelukkig) wel gewoon wc papier maar dat mag dus niet in de wc, dat moet allemaal in een emmer of plastic zakje of iets dergelijks naast de wc. Ook de wc bril is gek. Die is als een soort ballon, als je er op gaat zitten dan zak je er in weg en dan hoor je ook; pfff. Alsof de lucht eruit loopt. Dat is bijzonder.

Daar waar ik niet echt opruimerig ben, is Dina dat wat was betreft ook niet. En dan bedoel ik met was, alle vormen van wassen behalve douchen want dat doet iedereen braaf iedere dag, dan blijven naar mijn mening de afwas en het wassen van kleding etc. over als vormen van wassen. We hebben hier geen vaatwasser en dus moet alles worden afgewassen. Maar dat gebeurt op het moment dat iets of iemand zich daar toe geroepen voelt, soms staat het er dus heel lang. Dan de was van de kleding. Ik heb voor mezelf een soort van systeem; links is schoon, rechts niet en als ik ga wassen dan gaan mijn pyjama en handdoeken altijd mee. En het moment van wassen hangt af van ondergoed, als dat bijna op is, dan moet er worden gewassen. Dan gaat de machine ’s morgens aan, dan hang ik het ’s middags op en kan ik ’s avonds mijn pyjama weer aan. Net zo makkelijk. Maar dat systeem nemen ze niet over, ik heb geen idee hoe de was wordt verzameld maar als er wordt gewassen dan lijkt het alsof alles moet worden gewassen. Dan wordt het opgehangen, 2 dagen later afgehaald en op een bed gegooid (in de onbeslapen slaapkamer, zie vorige verhaal) en dat bed heeft vanaf dat moment een nieuwe functie gekregen namelijk opslagruimte bieden aan kleding, een functie die bij ons wordt vervuld door wat wij een kast noemen. En opvouwen gebeurt ook niet trouwens. Kortom, het is allemaal weer bijzonder.

Wat ook bijzonder is is met het slapen. Daar waar ik het de vorige keer had over het feit dat ik alleen slaap en de rest bij Dina, is dat gewijzigd. Dina heeft een nieuwe vriend (Andersen) en toen die twee weken bij ons was moesten de kinderen bij mij (behalve de dochter van Andersen). In ‘mijn’ slaapkamer staat een eenpersoonsbed en een twee persoonsbed. Dat tweepersoonsbed staat met de rechterzijde tegen de muur aan. Toen ik alleen sliep, deed ik dat aan de linkerzijde van het bed. Ik sliep ook elke keer op de zelfde plek en gebruikte elke dag de zelfde dekens en kussens. Brena en Izaque doen dat niet. Die ploffen zo ergens neer en gebruiken zomaar een deken en kussen. Als ik dus ‘te laat’ was, dan moest ik het doen met wat er over was. Een nacht moest ik het doen met de rechterkant van het tweepersoonsbed, twee dekens en ‘mijn eigen’ kussen. Izaque sliep op de linkerhelft van het bed, maar na een tijdje sliep hij in het midden en nog even later lag ik opgesloten. Dus ben ik over hem heen geklommen naar ‘zijn’ helft. Toen gebeurde hetzelfde, kwam hij weer mijn kant uit en werd ik bijna verdrongen. Het was 8uur ’s morgens dus ik ben er maar uit gegaan. Mijn spullen liggen overigens in een andere slaapkamer. ‘Ons kent ons en we delen alles’.

Ik blijf maar gewoon wat heen en weer wippen wat onderwerpen betreft maar nu een bijzonder ding over het strand. Zoals eerder gezegd is het regenseizoen een soort van begonnen. Dit betekent dat het met enige regelmaat even of even wat langer regent. Het betekent niet dat het de hele dag grauw en grijs is. Het ene moment schijnt de zon een moment later komt het met bakken uit de hemel. Het kan dus zijn dat je net lekker op het strand ligt en BAM, een bak regen. In plaats van opspringen en wegrennen om te schuilen, blijf je hier gewoon liggen. Je ziet de blauwe lucht al weer, dus zo lang kan het niet duren. Daar lig je dan met je goede gedrag, lekker in de regen.

Nu zet ik jullie aan het werk. Tel eens vlug hoeveel apparaten je hebt in de keuken…

Koffiezetapparaat, senseo, oven, magnetron, waterkoker, mixer, blender, vaatwasser, tosti-ijzer, broodrooster, kookplaat, eierkoker (soms), koelkast, diepvries en (in onze keuken thuis een televisie en radio) waarschijnlijk nog wel meer. Hier zijn de oven en het gasfornuis op gas, hebben we een koelkast, een mini-diepvries en een broodrooster zonder stekker (gevaarlijk, je moet de ‘touwtjes’ gewoon in het stopcontact doen en dan werkt het). Dat was het, niet meer. En het klopt, ik heb geen koffiezetapparaat genoemd, die hebben we niet. Drinken we geen koffie? Zeker wel maar dat doen we door eerst water te koken, de koffie er in te gooien, te roeren en door het vervolgens te filteren. Een beetje zoals dat ik 1980 ging denk ik, niet dat ik weet hoe dat toen ging maar zo stel ik het me voor. En nee, geen vaatvasser. Een vaatwasser moet worden gesloten als een kast en zoals ik eerder heb gezegd doen we hier niet aan kast deurtjes, een vaatwasser spettert dan zo… hehe. Maar dat betekent dat we alles met de hand afwassen en het moment waarop dat gebeurt is eerder uitgelegd. Beetje frapanat allemaal. Haha

Zoals gezegd heb ik nog meer, maar de 4 pagina’s zijn vol.

Ik heb ondertussen wel een nieuw telefoonnummer +55 9899-1570522. Whatsapp is ook hierop, gooi mijn oude nummer niet weg. Ik heb de simkaart nog en die ga ik straks in Nederland dus weer gebruiken.

De reis gaat naar álle mooie plekken in Brazilië te beginnen bij São Luis en het Lençois Maranhenses Nationaal Park