Zon, zee en strand

Bom dia,

Ik ben al weer twee weken thuis maar de laatste twee weken moeten nog ‘even’ worden omgezet naar verhaalvorm. Ik weet niet of jullie het eind van het vorige verhaal nog weten maar dat ging over dat ik naar Morro de São Paulo zou gaan en dat het daar heel tof was, maar verder geen details. Dus dat zou een soort van Cliffhanger moeten zijn: jullie zijn nu heeeeel benieuwd naar hoe dat was.

Maar eerst: Wat voorafging in AiB (Alieke in Brazilië). Ik had de busreis gehad van Rio naar Salvador. Daar een avond Carnaval gevierd, en dat vond ik heeeeel tof maar het verblijf was een beetje te duur en daarom ben ik naar Morro de São Paulo gegaan, een eiland op 2 uurtjes varen voor de kust van Salvador. De boot er naar toe was erg lekker. De lucht was strak blauw en de boot had een dakterras. Dus daar heb ik lekker in het zonnetje gezeten. De boot ging vooruit en dat zorgde voor een lekker windje zodat het niet te heet was. Toen de boot aankwam, waren daar gelijk allemaal mensen die vroegen of ik een taxi nodig had. Ik wist niet eens wat ik ging doen dus ‘nee, ik wil geen taxi’. Nadat ik de environmental tax (natuur belasting) had betaald (ik had er ook nog nooit van gehoord maar iedereen die het eiland op wilde moest dat betalen) kon ik doorlopen. Daar vroegen ze weer allemaal om taxi’s. Ik stond daar eerst een beetje dom om me heen te kijken en toen viel het me op dat er helemaal geen auto’s waren. De taxi’s waren dan ook geen auto’s maar kruiwagens waar je je tas in kon leggen en dan liep er iemand met je mee naar je hotel/pousada/hostel (of waar je maar naar toe wilde). Ik zag gelijk al een hoge heuvel, dus zo’n ‘taxi’ leek me geen overbodige luxe. De taxichauffeur wist ook wel een hostel die gezellig zou zijn. Op zo’n moment kan iedereen me van alles vertellen en geloof ik het meeste meteen, dus vol vertrouwen gingen we naar dat hostel. Die man van het hostel bracht me naar mijn kamer, een 12-persoonskamer want die was het goedkoopst. Je bent wel het enige meisje, waarschuwde hij me al toen we voor de deur stonden (om half 2 ’s middags). Daarna maakte hij de deur open, en pff wat een lucht. In 11 van de 12 bedden lag nog iemand, en op te maken uit de geur hadden ze een goede avond gehad. Omdat de deur open ging, kwam er ook een straal licht binnen wat ervoor zorgde dat er een aantal wakker werden. Ze vroegen hoe ik heette en na een kort introductiegesprekje maakte ik me uit de voeten naar het strand. Het strand was erg fijn, de zee was heerlijk en ook de zon stelde me niet teleur. Toen ik terugliep naar het hostel, riep ineens iemand mijn naam. Dat was gek, want ik kende helemaal niemand. Ik keek die jongen ook een keer gek aan maar hij bleek dus een van de jongens uit mijn kamer te zijn. ‘Straks poolparty hé?’ zei die. Het hostel had namelijk een zwembad. Ik word altijd al aangetrokken door het woord party en de combinatie met pool leek me helemaal wel gezellig. En dat was het ook. Die jongens hadden al weer een feestje bedacht voor ’s avonds. Een feestje op een boot. Of ik mee ging. Nou, ja, ik moet toch wat. Dat was een leuk feestje. De boot is niet verder van de kust geweest dan een kwartier varen maar het was toch donker dus dat viel niet op. Die jongens waren trouwens Argentijns. Ze hadden ook Argentijnse vrienden uit een ander hostel of hotel en dus was ik op stap met heel veel (geen idee hoeveel, stuk of 10/15) Argentijnen. Het grappige aan Argentijnen is dat ze geen Portugees praten maar Spaans. Dus dat was niet zo heel handig. Want nu kon ik me net een beetje redden met Portugees komen ze daar aan met Spaans. Nou no ablo Español (of hoe je dat maar mag schrijven). Dus ik praatte Portugees tegen hen, dat begrepen ze vrij aardig. En zij Spaans terug, dat begreep ik op mijn beurt vrij aardig. Tot ik een woord niet wist, dan zeiden zij het voor maar dan in het Spaans en niet in het Portugees. Dus ik raakte soms wel wat in de war. Haha. Gelukkig kon er een aantal ook een beetje Engels maar dan weer niet meer dan een beetje. De dag na het bootfeestje was een echte stranddag. Lezen, zwemmen, slapen, een rondje onder de parasol een rondje zonder parasol, en herhaal. Dat was het programma van 10 tot 5. Terug in het hostel nog weer een poolparty. Toen ik wilde douchen bleek ik nieuwe kamer genootjes te hebben. 2 Braziliaanse meiden (São Paulo) en een Israëliër. Die Israëliër was al een maand in Argentinië geweest en wist nog niet hoe lang hij in Brazilië zou blijven maar hij was net 5 jaar in dienst geweest in Israël. De jongens daar moeten dat allemaal verplicht voor minstens 3 jaar en dan moeten ze naar de Gazastrook. Dat is toch gek. Als je hier 18 bent, doe je precies wat je wilt. Dat kan daar dus niet eerder dan wanneer je 21 bent.

Ik had in dit hostel eerst 2 nachten geboekt voor 70 per nacht. Bij het boeken zei die man al dat als ik een nacht langer wilde, dat die nacht duurder zou zijn in verband met Carnaval. Als ik die met creditkaart zou betalen dan zou het 130 kosten maar contant kon het voor 100. Ik vermaakte me goed en het strand was heerlijk dus ik besloot aan het begin van de tweede avond dat ik die extra nacht wel wilde. Zegt die man bij de receptie: ‘met kaart is het 150 maar als je cash betaalt dan kan het voor 110’. Dus ik kijk hem aan en zeg ‘gisteren zeg je nog 100 als ik cash zou betalen’. ‘Oh, dat is ook goed. Maar dan moet je het niet tegen die meiden in jouw kamer zeggen want die hebben 150 betaald’. Een beetje vreemd wel, maar ik had mijn nachtje voor 100. Die extra nacht zijn we weer op stap geweest. De Argentijnen gingen mee, de Braziliaanse meiden ook en er waren in een andere kamer ook nog 3 Argentijnse meiden gekomen. Dus we gingen weer met een grote groep. Nu niet op de boot maar gewoon een club. Het was wel weer erg gezellig. Die Israëliër was er ook maar dan niet met ons, hij zou net als ik de volgende morgen uitchecken. We kwamen samen bij de receptie met allebei een klein beetje zin om nog een nachtje te blijven. Toen we vroeg hoeveel het zou kosten was dat voor mij 100, omdat ik voor de afgelopen nacht ook 100 had betaald. Voor hem zou het 150 zijn omdat hij dát de afgelopen nacht had betaald. Dat was meteen reden voor hem om dat dus niet te doen. En ik vond het ook niet helemaal eerlijk dus besloot ook om uit te checken. De receptionist gaf me de tip om naar Aracaju te gaan (ara = papegaai caju = cashew, gekke plaatsnaam dus hehe). Maar de boot zou weer aankomen in Salvador en hoewel Morro erg leuk was, er was geen carnaval en die eerste avond in Salvador was echt top qua carnaval. Zo gezegd lijkt de keuze makkelijk, hup Salvador in. Maaarrrr.. Rio de Janeiro is gevaarlijk, dat is bekend, maar Salvador schijnt nog erger te zijn. Met mijn hele hebben en houden daar over straat (hostel was precies in de straten waar het straatcarnaval ook was) leek me niet zo verstandig. En aangezien ik iedereen had beloofd om voorzichtig te zijn ben ik maar doorgereisd naar Aracaju. Dat betekende weer een nachtje in de bus. Ik kwam al vroeg aan, half 7 ofzo. Ik had weer niks geboekt maar wilde wel in de buurt van het strand. Dus een bus gepakt die richting het strand ging. (De bus reed in rondjes, dus ik ging eerst de verkeerde kant op, na een uur in de bus was ik weer terug op mijn begin plaats hehe). De zon was lekker, het strand minder. Ik heb de avond wel carnaval gevierd met een aantal gezellige mensen maar dat was het dan ook wel. Ik had twee kamergenootjes (uit Brasilia, die waren verbaasd dat ik dat niet zo leuk vond en dat ik zoveel regen had gehad) maar zij hadden wel een goed idee voor een volgende stop. Weer een met een leuke naam: Porto de Galinhas (haven van de kippen). De eerste avond was lollig. Ik had een kamer genootje die ook alleen was, ik had haar al wel drie keer gevraagd of ze wat ging doen, maar nee. Dus ik dacht: ik ben weggegaan uit Salvador want dáár was het gevaarlijk, hier niet. De gezellige straat was vlakbij dus ik ging alleen. Het was de laatste carnavalsavond, een optocht, (live-)muziek en ik had ook zo vrienden gemaakt. Dus het was weer een geslaagde avond. Voor de dag erna had ik een tripje geboekt naar Praia da Carneiros. Dat kamergenootje zou ook gaan, dus dat leek me eerst wel gezellig. Maar net als de avond ervoor was ze weer niet erg praterig. Bij aankomst moesten we gelijke en lunch bestellen, ze waren vrij duur en voor twee personen. Wel was er een Engelse (al een jaar wonend en werkend in Rio) en een Chileen. Die Engelse kwam met het idee om er een met zijn drieën te bestellen. Dat leek ons allen een goed idee. Zo kwamen we met elkaar in contact en dat hebben we de hele dag zo gehouden. ’s Avonds ging ik een pizza eten in het centrum. Daarna was ik eigenlijk op weg terug naar het hostel. Toen hoorde ik vrolijk gezang. Het bleek uit een kerk te komen, een lichte twijfel, maar ik besloot even een kijkje te nemen (de deuren staan namelijk altijd open tijdens een dienst). Het was zelfs druk binnen, gek voor een donderdagavond lijkt me. Maar wel grappig. Het was al de donderdag voordat ik maandag het vliegtuig in zou moeten, ik had dus nog maar een paar dagen te gaan. En toen gebeurde het na het douchen, het was voor het eerst dat ik echt aan het vervellen was… potverdorie, net nu ik bijna naar huis moet. Ik had zo mijn best gedaan op zo’n lekker kleurtje, laatste weken deed ik namelijk niet heel veel meer dan op het strand liggen. Ik heb deze tegenvaller vrijdag nog even proberen goed te maken door nog wat uurtjes aan het strand te vertoeven. Daarna met de bus naar Recife gegaan. Ik kwam daar ’s avonds tegen een uur of 7 aan. Ik moest nog eten, er was een Chileen die ook nog moest eten. We kwamen tot een deal dat ik zou koken en hij zou afruimen. Het werd een pasta, we bleven lekker buiten zitten en kregen al gauw wat gezelschap. Al was het erg rustig in het hostel. Recife en Olinda (naastgelegen) zijn echte trekpleisters rond carnaval en nu was carnaval afgelopen en liepen de hostels dus ook leeg. We hebben ’s avonds nog even in het centrum gekeken, en dat was als altijd weer gezellig. Voor de twee dagen daarna had ik een soort van planning. Ik wilde nog even shoppen en ik wilde Olinda en Recife bekijken. Deze steden zijn vroeger namelijk 33 jaar in Nederlandse handen geweest. En vooral van Olinda had ik gehoord dat het mooie steden zijn met een mooie architectuur. Kunstzinnig als ik ben was ik daar erg benieuwd naar hehe. Die eerste dag besloot ik maar te shoppen (bang voor het feit dat de winkels op zondag gesloten zouden kunnen zijn). Bij de bushalte zag ik een meisje uit het hostel. We zijn aan de praat geraakt, zij was onderweg naar een een of andere markt. Ik heb haar vergezeld en dat was voldoende in het centrum voor mij want ik ben gewoon weer met haar teruggegaan. ’s Middags ben ik naar een winkelcentrum gegaan en heb ik nog even lekker geshopt. Die Chileen was een dagje weg, ik ben met een andere man gaan eten bij de Mexicaan. Het hostel was voor zover mogelijk nog leger dan de dag ervoor en ’s avonds waren er niet veel die op stap gingen. Ik wilde die laatste avond er toch wel even tussenuit, die man die zou naar een dansavond gaan. Nu ben ik niet zo van het stijldansen maar de echte Brazilianen wel. En dus leek me dat wel een passende laatste avond. Ik kon (/kan) er niks van. Maar de mensen van de tafel naast de onze konden het heeeeel goed. Twee mannen daar waren ook dansleraar en alle meiden en de andere jongens hadden ook wel eens vaker gedanst. Dus ik had de hele avond privélessen. En er was de hele avond livemuziek, ze hadden lekkere biertjes en naast het feit dat die buren allemaal goed konden dansen waren ze ook nog eens leuk en gezellig. Kortom, het was een leuke laatste Braziliaanse avond.

De volgende dag moest ik (van mezelf) naar Olinda. Er rijden gewoon bussen die kant op, maar dan moet je daar alles lopen. Dus ik had bedacht om een fiets te huren zodat ik lekker alles op de fiets kon doen. De uitleg voor een fietsverhuur luidde: naar het strand en dan naar rechts en doorlopen tot je hem tegenkomt. En even voor de beeldvorming, Olinda was naar links. Ik heb drie kilometer gelopen voordat ik de fietshuur tegen kwam (en ’s avonds ook weer terug). Met de 6km lopen had ik alles wat ik in Olinda heb gefietst zeker gered. Maar het was wel leuk. Eerst lekker fietsen over de boulevard langs het strand, toen lekker wat door de stad. Olinda bleek inderdaad een leuk stadje te zijn. De Nederlandse invloed kon ik overigens niet terugvinden maar het was wel leuk. Op de terugweg zelfs nog even door het centrum van Recife gegaan, daar hadden ze net als in São Paulo een autovrije binnenstad op zondag. Dus er was lekker muziek en drukte op de straat. De terugweg met de fiets was wel lollig. De heenweg was namelijk een makkie, het fietspad volgen, alleen maar rechtdoor. De terugweg was lastiger, het fietspad lag namelijk aan de ‘verkeerde kant’ van de weg en daar kon je met geen mogelijkheid komen; geen bordjes, geen oversteekplaats. Dus ik fietste maar wat over de straat. Malle Brazilianen. Terug in het hostel was de Chileen ook weer teruggekomen, hij vroeg of ik zin had om mee te gaan eten. Puik plan, ik wilde alleen wel eerst douchen. Dat was prima. Ik had ’s morgens mijn spullen al ergens opgeruimd (ik had namelijk uitgecheckt) en ik had een tasje voor het douchen klaargezet. Daar zat geen borstel in. Die leende ik van een Braziliaans meisje dat Engels sprak uit de kamer. Zij vroeg vervolgens wat ik zou doen voor het avondeten, ik zei dat ik met een Chileen zou gaan eten. Ze wilde wel mee. Buiten wachtten we even op elkaar en toen zat het Braziliaanse meisje (dat overigens geen Engels sprak) met wie ik zaterdagochtend op stap was geweest daar ook nog. Zij had ook een late vlucht. Ook zij wilde wel mee. Die Chileen spreekt Spaans en wat Engels. Ik Engels en wat Portugees. Een Portugees en wat Engels en een alleen Portugees. Dus het was groepje zonder gemeenschappelijke taal. We gingen naar een pizzeria waar je een bedrag betaalt en dan komen er obers langs de tafels met verschillende pizza’s en mag je zoveel eten wat je wilt. De Braziliaanse (zonder Engels) deed/doet mee aan de vastentijd en eet daarom geen vlees die periode na carnaval, ze had dus ook vegetarische pizza’s. Een daarvan Pizza com Palmito (hart van de palm), toen ze die naam zei bedacht ik me ineens dat iemand me een keer had gezegd dat je dat MOEST proeven want dat was typisch Braziliaans. Heb ik dat toch nog maar even gered zo aan het eind. En een bijzondere was nog pizza met chocola. Het klinkt raar, lijkt raar en het smaakt raar. Het is dus geen aanrader maar wel bijzonder.

En toen zat het erop. Ik vloog later dan gedacht, tot 4uur ’s nachts zat ik daar in het hostel zonder dat ik een bed tot mijn beschikking had, dus ik heb maar wat op een bank en hangmat geslapen. De terugweg duurde lang. Van Recife naar São Paulo, van São Paulo naar Porto Alegre. Daar een stop van 7 uur, ben ik nog gauw even de stad in geweest om een laatste keer te shoppen. Toen mijn tas weer ingeleverd, en ben ik via Lissabon naar Amsterdam gevlogen. Ik kwam vrij aardig op tijd aan (kwartier vertraging) maar toen ik op mijn tas stond te wachten kwam die maar niet. Het scherm gaf al aan dat alle bagage was gelost, toen stond ik daar eerst nog met 6 anderen. Vervolgens begon de band weer te rollen, die 6 anderen pakten hun bagage en vertrokken, de band stopte weer en nog steeds ontbrak mijn tas. Dus dat was even jammer. Het is maar goed dat dit verhaal twee weken te laat komt want maandag 29 februari werd mijn tas weer keurig thuis afgeleverd. Heb ik mijn medailles en andere souvenirs weer teruggekregen. Daarmee is de reis toch nog goed afgesloten!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen en voor de vaak leuke reacties die ik heb gekregen. Een fotoboek zal wel weer een half jaar op zich laten wachten maar mocht die af zijn en je wilt die zien, dan is iedereen meer dan welkom.

Tchau Amigos