Reizen

Boa Tarde,

En toen reed ik Novo Airão uit. Dat was best gek. Ik heb er 7 weken gewoond, ik ken het stadje en de mensen en dan ga je weg. Ik ben op zondag uit Novo Airão weg gegaan, Dina en de kinderen waren zaterdag met de boot vertrokken voor een weekje vakantie. Ik heb de laatste nacht dus alleen in huis geslapen. Zaterdagavond nog even op stap geweest, zondagochtend bij de buurman gekeken (heeft een eigen bierbrouwerij, heel leuk!) toen voor een laatste lunch naar Flor de Luar geweest. Vanaf daar ben ik vertrokken met een afgeladen auto. De chauffeur woont in Manaus, dus ik heb nog even lekker kunnen douchen voordat ik het vliegtuig in ben gegaan. Die vlucht was om half 2 ’s nachts. Daarvoor heb ik geen tijd gehad om te slapen, de vlucht zelf bestond uit twee stukken van 1,5 uur en een even zo lange pauze (dus wederom niet veel tijd om te slapen). Wel was het ochtend toen ik aankwam. In de bus onderweg naar het hostel, was er ook een Duits meisje, Serena, en toevallig was ze onderweg naar hetzelfde hostel. We hebben elkaar de hele dag gezelschap gehouden en de stad bekeken. De dag erna zou ik op een trip naar Lençois Maranhenses. Met een heerlijk comfortabele bus gingen we die kant op. Het Nationaal Park heeft zandduinen met daartussen gelegen meren. Dit klinkt prachtig en dat was het ook, zij het niet dat ik dus aan het eind van het regenseizoen was en de meeste meren droog lagen. Die gids maar vertellen over Lagao Azul (het blauwe meer), maar het was niet meer dan zand.. Hehe. Gelukkig heb ik er wel wat mooie plaatjes aan over gehouden (gemaakt met mijn nieuwe telefoon) maar het is beter om daar in juni of juli naar toe te gaan als er meer meren zijn (zie Google Images). Verder hebben we aapjes gekeken, dat was een beetje te toeristisch, toen we aankwamen lagen er namelijk nog 20 speedboten met gemiddeld 10 passagiers, de apen zelf heb je na 5 minuten wel gezien, de stop duurde anderhalf uur en dus was er niks anders te doen dan maar een kokosnoot te kopen bij de bar die er was. De laatste stop die dag was voor de lunch. Een veel te dure lunch om vervolgens binnen een uur terug te zijn aan het vaste land… De derde dag hebben we met banden de rivier af gedobberd, dat was wel lollig, en gezellig. Daar waar ik de andere dagen vooral met mezelf was waren we nu een groep (iedere dag was ik met andere mensen op pad). De tweede avond was het trouwens ook nog even leuk, ik zat op een terras en was wat met thuis aan het whatsappen (zat net weer nieuw in een aantal groepen). Ik had net gezegd dat ik alleen was en geen vrienden had gemaakt toen ik Serena (dat Duitse meisje uit São Luis) voorbij zag lopen met twee jongens; toen had ik vrienden. =)

Terug in São Luis was het weer gezellig. São Luis staat bekend als de Reggae hoofdstad van Brazilië, als echte Reggae fan (voor dat moment) moest ik daar natuurlijk naar toe. Met zijn drieën zijn we gegaan. 2 jongens en ik. Bij de ingang gingen ze discrimineren met oog op de entreeprijs, vrouwen R$10 en mannen R$20. Het was dus wel in mijn voordeel. Verder kende ik eigenlijk niet meer Reggae muziek dan de muziek van Bob Marley. Nu kan ik niet goed hebben opgelet maar ik heb geen Bob Marley gehoord. Wel Cheerleader - OMI en Angels – Robby Williams, maar dan in een verraggaede versie.

De volgende dag had ik nog een vrije dag in São Luis. São Luis bleek zelfs aan de kust te liggen (ik had me zo goed voorbereid dat ik dat pas wist toen ik er een dag was). Mijn vrije dag heb ik dan ook lekker aan het strand doorgebracht. Eerst op een ligbedje met een kokosnoot en toen ik daar klaar mee was aan een tafeltje met uitzicht op de oceaan en een biertje. Al gauw kwam iemand vragen of die er bij mocht komen zitten en zo had ik weer gezelschap en een gezellige dag.

Die gezellige dag werd vroeg afgesloten, om 10 uur ging ik naar bed om de dag erna weer vroeg te beginnen. Mijn vlucht was namelijk om 4 uur ’s nachts van São Luis naar Brasilia. Van Brasilia wist ik dat het een vrij nieuwe stad was met moderne architectuur en musea. Nu klinkt dat voor sommigen heel interessant, zulke dingen maken mij niet heel veel uit. Als ik op vakantie ben dan mag ik altijd graag even door de stad lopen om gebouwen te bekijken maar als dat het hoogtepunt is van een stad… tja… Waarom ik dan toch ben gegaan? Omdat ik vind dat als je drie maanden in een land bent, dat je dan toch zeker de hoofdstad moet hebben gezien. En dus was ik in Brasilia. Eerste mening zo achteraf: nattig. Ik ben er 3 nachten geweest. Alleen maar regen. Zo af en toe wel droog en zonnig en dan was het ook gelijk lekker warm maar over het algemeen heb ik vrij veel regen gezien. Die architectuur was oké, het was een lange straat (lees: +/- 3km, met mooie gebouwen, moderne gebouwen. En halverwege een leuk winkelcentrum. Kortom, precies genoeg om dag 1 mee te vullen. En toen waren er nog 3 dagen (ik zou pas ’s avonds wegvliegen en dus had ik na de derde nacht nog een hele dag), terwijl ik het eigenlijk al had gezien. ’s Avonds zijn we met een groep naar een kroeg gegaan, om 12 uur hadden we dat wel gezien en gingen we terug naar het hostel. Daar bleek het erg gezellig, naast het hostel bevindt zich namelijk een kroegje en die had de muziek hard aan, en iedereen danste wat op de straat. Leuke avond!

In het hostel waren twee jongens uit Sydney, toevallig kende ik die nog van toen ik daar was. Haha dat is niet waar. Maar met hun heb ik de tweede dag een auto gehuurd en zijn we naar een waterval gereden om 70 km van de stad. We gingen vooral over onverharde wegen en dus duurde de trip zo’n 2 uur. Maar rijden over de onverharde wegen was een belevenis op zich. En de combinatie met de regen maakte het helemaal wel tof, beetje skeur’n. Om bij de waterval te komen zou je eerst een stuk moeten hiken, dit zou naar we hadden vernomen zo’n 2 uur duren. We hadden ons daarop voorbereid door goede schoenen aan te trekken. Je mocht de trail alleen op onder begeleiding van een gids. Onze gids: een jong meisje op slippers. Beetje jammer, stonden wij daar met ons goede gedrag en onze schoenen. Het regende pijpenstelen, dus hadden we regenpakken aan, door de regen waren er overal en nergens veel stroompjes en watervalletjes dat was wel tof en ook de echte watervallen waren veel krachtiger dan normaal, dat was cool. Minder cool was dat we (inclusief een zwem-stop) binnen 45min weer terug waren. Nadat we een heerlijk vette Amerikaanse hamburger naar binnen gewerkt te hebben zijn we naar het hostel teruggegaan en zijn we ons gaan voorbereiden op een stapavondje met dezelfde groep als de avond ervoor. We gingen naar een of ander chique tent waar live muziek was. Het bandje was erg goed, alle genres kwamen voorbij; dance, pop, Braziliaans, reggae.

De volgende dag viel deze groep uiteen. Ze gingen er allemaal vandoor. Ik ook, maar pas ’s avonds. Brasilia heeft in de stad ook een National Park, met 2 andere overgebleven jongens ben ik daar heen geweest. Het was best leuk, zij het niet dat het weer regende. Er is een zwemplas in het park, maar met regen of in ieder geval zonder zon, is dat niet echt de beste plek om rond te hangen. En dus waren we aan het begin van de middag al weer thuis. ’s Middags ben ik met mezelf naar een ander stadspark gegaan, het was nog steeds regenachtig en dus ben ik (geheel per toeval) in het (overdekte) winkelcentrum beland.

Na weer een avondje reizen, kwam ik ’s nachts aan in Foz do Iguaçu. Ik had het hostel van de twee Australiërs geboekt die daar ook nog zouden zijn. Ik kwam echter zo laat aan dat zij al lagen te slapen. Er zaten nog wel 3 mensen buiten (een Amerikaan, een Zweedse en een Colombiaan, ik heb me daar bij aangesloten. Ik zat nog niet of er kwam nog iemand aan die zich ook bij ons aan sloot. Ze begon met praten en toen hoorde ik het direct: Nederlands. Foz do Iguaçu is een stadje in Brazilië dat bekend staat om watervallen die onder dezelfde naam bekend staan. Ik zeg specifiek ‘in Brazilië’ omdat de watervallen in rivier de Iguaçu liggen en deze rivier is de natuurlijke en geografische grens tussen Brazilië en Argentinië. Het bijzondere is dat een eindje verder (10km) van de watervallen de rivier samenkomt met rivier de Paraná rivier. Deze rivier is wederom een natuurlijke en geografische grens met Paraguay. Midden in de scheiding van de rivieren is dus een drielandenpunt. Anders dan bij ons drielandenpunt met België en Duitsland, kun je hier dus niet van het ene in het andere land stappen. De samenkomst van de rivier krijgt hier minder aandacht dan die van de Rio Negro en de Amazone in Manaus omdat deze hier wordt overruled door de Iguaçu watervallen. Maar eigenlijk is het hetzelfde als in Manaus, twee kleuren die niet vloeiend in elkaar overgaan, de scheiding is erg duidelijk, en de reden is weer hetzelfde, Rio Iguaçu kent andere eigenschappen dan Rio Paraná en dit belemmert de menging. Dit was dus minder interessant en het bezoek hieraan was onderdeel van een tripje naar de Argentijnse kant van de watervallen. Dit was echter nadat we de Braziliaanse kant hadden gezien. We? Ja, we; Ana, de Nederlandse en de Amerikaan (van wie we de naam niet wisten en dus maar Bob noemden). De Australiërs waren er wel, maar al 2 dagen eerder en dus hadden die de watervallen al gezien en vandaar dat ik niet met hun ging. De Braziliaanse kant van de watervallen konden we zelf bezoeken. Het hostel lag op ongeveer 100 meter van het busstation en vandaar kon je op de bus stappen en was je binnen een half uur bij de ingang van het Nationaal Park. Nadat je 10 min in de rij had gestaan om de entree te betalen moest je 20 minuten in de rij staan om met de bus naar de juiste plaats te worden gebracht. Daar kon je van A naar B lopen en pikte de bus je weer op om je terug te brengen naar de ingang, tenzij je nog eens veel geld wilde neerleggen voor ‘niet-heel-bijzondere-safari-tochten’. Voor ons, en heeeel veel anderen, werd het dus met de bus naar A, lopend naar B, terug naar start met de bus. Dit klinkt saai, maar dat het was alles behalve saai. Wat een water en wat een plaatjes. Op een plek (het heeft een naam maar die ben ik vergeten) werd je zelf ook kletsnat, omdat het water opspat nadat het neer klettert. Het enige nadeel van de Braziliaanse kant is dat je je niet bijzonder voelt omdat er zo veel anderen zijn. Ik weet nog van de Whitsundays – White heaven beach in Australië, dat alleen onze groep er was op dat moment, dan sta je daar met 10 man en voel je je bijzonder dat je zoiets kunt zien ondanks dat je weet dat er ontelbaar veel mensen aan jou vooraf zijn geweest die de plaats hebben bezocht. Dit had weer zo’n moment kunnen zijn, maar die ontelbaar veel mensen waren daar allen op hetzelfde moment. Een klein smetje maar echt prachtig. Verder was er nog wat lolligs; quatis. Dat zijn dieren, qua uiterlijk lijken ze op wasberen (denk ik, ik ken wasberen niet zo goed) en qua gedragen lijken ze op apen (apenstreken). Brutale beesten dus met veel honger. Als je even niet oplet dan grijpen ze het eten van je bord, uit je handen of uit je tas. Grappig zolang je maar oplet en het jou niet overkomt.

Dan de andere kant van de watervallen, de Argentijnse kant. Omdat er niet zoiets bestaat als de USSA (United States of South America), krijg je bij de grens te maken met een grenscontrole. Je kunt het wederom zelf doen, maar zulke ongemakken, en ook bussen die maar tot aan de grens rijden maken het niet makkelijker om zelf een tocht te ondernemen. Het werd ons (Ana en mij) dus aangeraden om een georganiseerde trip te maken. Die werd aangeboden vanuit het hostel en samen met een aantal anderen uit het hostel (en ook uit andere hostels) gingen we op pad. Bij de grens duurde het inderdaad even en ik was blij dat we met de tocht waren gegaan. Bij de ingang van het park was er geen rij en binnen het park waren er geen bussen die reden. De looproutes waren gezamenlijk een stuk langer dan aan de Braziliaanse zijde dit resulteerde in minder drukte op de paden. Bijv. 1000 personen op een trail van 1000m is 1p/m. 1000 personen op een trail van 3000m is 1p/3m. Nu heb ik geen idee van de totale padlengte, maar het was in ieder geval minder druk op de paden (al waren er nog steeds vrij veel mensen). Verder hadden we een leuke gids die ons ook meer vertelde over de watervallen (ontstaan, oppervlakte van het gebied, m3 water per sec, aantal watervallen, etc.) maar hij vertelde ook over de ‘gewone’ natuur, (flora, fauna, menselijke invloed etc.). Wederom prachtige plaatjes en een mooie trip gemaakt. Kortom, als je toevallig in de buurt bent dan is Foz do Iguaçu een aanrader voor een ieder. Hehe. Wel had ik nog weer een dag over. Mijn hostel had een zwembad en daar waar Brasilia vooral nat was, was Foz do Iguaçu vooral heeeeeerlijk. 35 graden, niet zo’n hoge luchtvochtigheid, fijn weertje. Die laatste dag was dus chillen en op de grens met Paraguay is er een grote dam. Deze wordt gebruikt om elektriciteit mee te genereren. De dam heeft 20 turbines, 10 meter breed en (volgens mij) 200meter diep. Er stroomt heel veel water per seconde door de turbines (5x zoveel als de watervallen), dit levert stroom op. Omdat het op de grens ligt is er een soort van nieuw land gecreëerd, met Brazilië en Paraguay Brazilië en Paraguay als aandeelhouders. Alles wordt gedeeld, opbrengsten en kosten. 50% van de energie voor beide landen. Die 50% is voor Paraguay zelfs te veel, en ze houden energie over. Deze ‘verkopen’ ze aan Brazilië. Het was minder indrukwekkend dan de watervallen maar ook dit bezoek was zeker weer interessant. Wat een enorme hoeveelheid water. Ik houd wel van nummertjes, en dan vraag ik me dus af hoeveel water daar voor nodig is en waar dat dan in wordt ´opgeslagen´. Dat wordt dus gedaan in een meer. Van 108km lang, 7 tot 12km breed, een gemiddelde diepte van 22m met vlak voor de turbines een diepte van 180m. Ik heb geprobeerd snel uit te rekenen hoeveel liter water dat is maar ik raak in de war met de 0´en en ik weet zeker dat niet heel veel daarin geïnteresseerd zullen zijn (en wel geïnteresseerd? Dan ben je ook wel bij machte om dit zelf een uit te rekenen) maar het is in ieder geval heeeel veel.

Dit waren drie bezochte plekken in vogelvlucht. Nu komen de steden eraan. São Paulo om te beginnen, gevolgd door Rio de Janeiro en daarna is het even uitvogelen wat handig is. Om dan al weer (hopelijk veilig) terug te keren in ons Mooie Amsterdam.

Tchauaa!