BIG Cities

Hallo, daar zijn we weer.

Grote steden en grote plannen, maar...

Plans are there to be changed of gewoon geen plannen. Dat waren een beetje mijn regels in Australië. Dat heb ik nu doorgezet, maar dat leidt er dus wel mooi even toe dat ik niet helemaal efficiënt aan het reizen ben. Vliegen gaat sneller maar is duurder en moet verder van te voren worden gereserveerd dan reizen per bus. Van Foz do Iguaçu ben ik naar São Paulo gevlogen, een vlucht van een klein uurtje, zou met de bus 13 uur zijn geweest. Vervolgens ben ik van São Paulo per bus naar Rio de Janeiro gegaan, een tocht van zo’n 6 uur (zelfde dus). Na Rio ben ik naar Salvador gegaan, per vliegtuig zou dat een beetje meer zijn dan 2 uur, (ruim 2x zo lang als van Foz do Iguaçu naar São Paulo), maar dit stuk per bus: 31 uur, plus eerst een uur van het hostel naar het busstation, met de bus, plus daarna een half uur met de bus van het busstation naar het hostel… Beetje dom, beter had ik daar wel even eerder over nagedacht en die twee wat vervoersmiddel betreft laten ruilen (of gewoon niet zo knieperig zijn natuurlijk hehe). Maar ja, uiteindelijk wel alle keren gewoon aangekomen op bestemming dus er is geen man over boord.

Dan de belevenissen zelf. Sommigen (waarschijnlijk de meesten) van jullie hebben al wat foto’s voorbij zien komen. Om de chronologie the handhaven komt São Paulo eerst. Ik had me opgegeven voor een 10 km voor maandag 25 januari (de verjaardag van São Paulo, ze is heel oud geworden iets van 462 jaar). Ruy woont en werkt in São Paulo en ik zou mijn tijd daar weer bij hem kunnen verblijven. Altijd handig een personal guide. Zaterdag 23 januari kwam ik aan. Halverwege de middag, er bleek gewoon een huismeisje te zijn. Mariza, ze was de babysitter van de jongste, Fransisca (Ruy heeft vier kinderen, twee bij twee vrouwen en er wonen er nu dus twee) en zij is 7 nu. Na het babysitten schijnt ze te zijn blijven hangen…?? Haha. Maar wat moet je dan eens gaan doen, tas neerploffen en het huis doorlopen. Een appartement op de 15e verdieping van een gebouw met 15 verdiepingen daar stond ik dan dus in een PENTHOUSE in het economisch hart van São Paulo. São Paulo staat bekend om als economisch hart van Brazilië maar zelfs dat is op zaterdag wel een beetje gebeurd. Chiara had haar kamer voor me afgestaan en nam haar intrek bij Fransisca in en zo had ik een eigen kamer, en alle slaapkamers waren voorzien van een eigen badkamer. Maar na30 min heb je het huis wel gezien, en ook had ik al koffiegedronken met Clarissa (vrouw van Ruy) en Mariza. Het weer was redelijk 25 graden en vrij zonnig. Ruy en ik besloten om een rondje te rennen in het park waar maandag ook de run zou zijn. Ruy was vroeger een goede loper (voor de kenners een pr op de tien van 34min, normaal gesproken ben ik met alles onder de 50min al blij dus hij liep vrij aardig). Nu hij kinderen heeft komt het lopen er niet zo vaak meer van en dat was gunstig voor mij, lekker op mijn gemakje en hij maar puffen. Bij terugkomst bleek dat Penthouse ook nog eens een zwembad(je) te bevatten, dus in plaats van direct naar de douche heb ik eerst even lekker gechild. ’s Avonds kwam er visite, die spraken ook Engels en dus was het een prima avondje. Zondag is ‘familiedag’ in huize Tone, eerst heb ik even mijn startbewijs gehaald en daarna met Ruy en de vier dochters op pad, naar de Paulista, de mainstreet van São Paulo die op zondagen autovrij is lekker winkelen en straatartiesten kijken, lunchen, bioscoop, diner. En vroeg naar bed, want de run was al om 7 uur ’s morgens. Bij het ophalen van mijn nummer bleek er ineens twee keer een Alieke Vos te zijn. Dat kon geen toeval zijn en dus heb ik ze allebei maar mee genomen. Misschien dat Ruy wel wil. Zondag was hij vrij positief maar toen ik hem maandagmorgen om 6:15 wakker maakte, bedankte hij voor het aanbod. Dus ging ik op pad, half huppelend (warming-up). Kwam ik 20 min voor de start aan, na wat selfies en een wc-bezoek ging dat mijn run beginnen. Ik had er zin in. Na een kilometer iets minder, de warmte viel mee, maar ik had gehoord dat het een vlak parcours zou zijn.. dat was dus lekker niet zo. Er waren weliswaar geen bergen, maar zeker niet vlak. Ik hield mijn km tijden echter wel vrij vlak, ik klokte mezelf op 50:03. Ik had nog een stille hoop dat ik 4 seconden verkeerd had geklokt, maar helaas werkte mijn chip niet heel goed en waren mijn bruto en netto eindtijd gelijk. Nu begon ik zeker niet gelijk met het startschot maar had ik wel een officiële eindtijd van iets van 52min. Ik hou het dus maar op 50. En dat vind ik zeker niet slecht! Bliede mit.

En toen moest ik weer terug naar huis. Haha, dat was een klus. Heen was een makkie, einde weg links, dan in een parkje rechts en ik was bij de start. Voor de terugweg raakte ik in de war bij de parkje. Ik wist dat ik ‘ongeveer’ goed zat maar niet helemaal. Ik heb 3 mannen gevraagd, die wisten mijn straat niet, maar wel de Paulista. Ik wist dat dat te ver zou zijn wist ik dan wel weer maar vanaf daar wist ik in ieder geval de weg. Dus een uurtje later dan gepland was ik thuis en na een duik en douche waren er eigenlijk geen plannen meer. Ik had contact gehad met mensen die ik in Manaus had ontmoet die ook in São Paulo wonen en er bleek een feestje te zijn in een park ter ere van de verjaardag van de stad, zoiets zouden we ook in moeten voeren, Nieuweroord zoveel jaar op, ik zeg maar iets, 16 mei (omdat we in mei toch nog niks te doen hebben, hehe, misschien is een andere datum beter. Maar een officiële datum staat me wel aan (vvv, lezen jullie dit? hehe). Het was leuk om weer bij oude bekenden te zijn. Na het officiële feestje zijn we de kroeg in geweest en ook dat was gezellig, as usual hehe. Dinsdag begon voor São Paulo het normale leven weer. Zij het niet dat de kinderen nog een dag vakantie hadden. En dus had ik met Chiara (een van de dochters) afgesproken om er een dagje op uit te gaan. Naar de beste bezienswaardigheden en naar iets waar zij graag heen wilde. Dat was lollig, want we moesten met de metro, Chiara gaat nooit met de metro en dus snapte ik er meer van dan zij. Maar toch gingen we eerst de verkeerde kant op, haha whoepsie. Toen werden we om half 2 gebeld dat de Feijuade klaar stond, een een of andere gekke bonenschotel maar de vrouw van Ruy was er erg over te spreken (ze kookt zelf niet, maar naast het huismeisje bleek er ook nog een huisvrouw te zijn…). Feijuade is in heel Brazilië een beetje de woensdag gehaktdag zoals wij die kennen maar dan op woensdag én zaterdag. Het was weliswaar dinsdag, maar zoals wij ook afwijken van de woensdag doen zij dat ook. Desalniettemin wilde ik die befaamde schotel niet missen. En het was inderdaad wel erg lekker. Chiara en ik hadden het plan om verder te gaan met de bezienswaardigheden, maar zoals wel vaker werden de plannen gewijzigd en gingen we naar de nagelstudio. Verder was het weer een prachtige dag, dus de middag werd afgesloten met een duik en een zonsessie. Voor de avond had Chiaraeen cabaret voorstelling bedacht. Al gaat dat niveau Portugees me toch eigenlijk echt wel een stapje te ver, begreep ik er vrij veel van. Robertossa zijn we geweest. Die jongen is bekend door een een of andere gekke app die populair is in Brazilië, een soort van videoblog (snapchat dus maar dan anders haha). En ik moet toegeven, het was best grappig. Woensdag nog gechild en Ruy’s kantoor bekeken. Ik zal de uitleg besparen, maar het is wel enigszins gekoppeld aan het hotel in de Amazone. Tijdens de lunch was dat dan ook gespreksonderwerp nummer 1, zij kennen de mensen in Novo Airão en ik ook. Dat was wel grappig, met ‘onbekenden’ over mensen roddelen die je allebei kent.

Toen was het al weer tijd om te vertrekken, São Paulo is meer dan wat ik heb gezien helaas. Misschien nog maar een keer heen. Al heeft het geen strand, anders dan dat ik eerst dacht ligt het niet aan de kust. Maar ja. De beurt was nu aan de volgende stad, met strand: Rio de Janeiro. Zoals genoemd was ik met de bus. Mijn run kwam er aan, maar carnaval ook. Rio is natuurlijk de stad der steden om carnaval te vieren maar ik had ook wel gehoord dat het dan extreem duur is en dat de veiligheid er rond carnaval ook niet altijd gegarandeerd kan worden. Ik had een hostel geboekt in Leblon, scheen een veilige buurt te zijn. En tot 2 februari omdat de prijs per nacht daarna R$200 zou zijn en tot 2 feb R$70, dus dat leek me een beetje te gek. En nu had ik alsnog 5 dagen dat leek me juist wel weer prima. Dat bleek niet zo, want als je een paar dagen strand pakt, dan blijft er niet heel veel tijd meer over. Uiteraard ben ik wel naar de Pão de Açugar en het Christusbeeld geweest en heb ik even in het centrum rondgedwaald. Dit zijn (volgens mij) DE bezienswaardigheden van Rio, en natuurlijk, het was prima. Maar beide keren sta je daar met ik weet niet hoeveel andere toeristen, een beetje foto’s te maken om na 5/10min weer af te druipen… Uiteraard ben ik ook naar Copacabana geweest, maar dat was niet anders dan Ipanema en Leblon beach. Behalve dat Leblon iets fijner aanvoelde, daar ging ik met een gerust hart een duik nemen (al had ik mijn telefoon meestal uit voorzorg toch maar niet mee). De run was weer tof. De start was ditmaal om 8 uur, maar volgens Google maps was het 1u16min met het openbaar vervoer om daar te komen. Je moest terplekke nog je chip ophalen, dus leek het me een mooi plan om 6u van huis te gaan, dan had ik 15 min om die chip te halen (moest voor half 8). Zo gezegd zo gedaan, Alieke om 6uur in de bus, maar ik denk dat Google maps rekening houdt met verkeersdrukte in Rio maar het is daar ’s ochtends om 6u niet druk. En toen stond ik daar om half 7 te koekeloeren. Ik heb mezelf nog even in het gras neergelegd en toen was het toch ook wel zo weer tijd. Het was hier een stuk warmer dan in São Paulo, de eerste km ging nog wel precies 5 min, maar mijn tijden liepen steeds een beetje op. Ik klokte mezelf op 54min. De officiële tijd moet ik bekennen dat (hoe resultaatgericht ik ook ben) nog niet heb gekeken, dus dat weet ik niet. Na de finish was het een drukte van belang, een stuk gezelliger dan in São Paulo, eten en drinken, wat muziek. Ik ben maar even blijven chillen, en daarna dus vertrokken naar Copacabana. Ik had een vijftigje mee en nog wat kleingeld. Maar toen ik in de supermarkt stond, had ik geen vijftigje meer, verloren denk ik toen ik mijn telefoon een keer heb gepakt, €12,50. Dat is dus geen ramp, zij het niet dat ik toen geen geld meer had om mezelf van eten en drinken te voorzien. Dat kleingeld was nodig voor de bus en dus duurde mijn verblijf op Copacabana niet zo heel lang (maar zoals gezegd waren de andere stranden evenzogoed prima). De run was zondag, zaterdag was er ook nog wat leuks. Een pre-carnavalfeestje, recht voor het hostel. Je stapte de straat op en je stond er middenin. Dat was lollig, gekkenwerk. Verder was er gewoon tegenover het hostel een bar, tio Theo ofzo iets. Tio staat voor Oom, ome Theo. Of een andere naam, ik weet het niet meer, maar het was in ieder geval wel een lollige naam. En bij Tio Theo was elke avond wel weer iemand met wie het gezellig was. De laatste avond was ik met 3 Brazilianen uit São Paulo, dat was erg lollig. Eindelijk weer een keer met Brazilianen die enkel en alleen Portugees spraken, de laatste tijd was ik weer vrij aardig terug gevallen op het Engels, of omdat ik met niet-Brazilianen was of met goed-Engels sprekende Brazilianen, dan is Engels al gauw makkelijker. Ik heb het nu snel even nagelezen, en nu lijkt het alsof Rio tegenviel, maar dat is niet zo. Ik zou alleen wat meer tijd nodig hebben, want ik ben zelfs niet naar de Farvela geweest (sloppenwijk). En mijn hostel was niet top. Ligging wel, maar de bezoekers waren meer vakantiegangers dan reizigers. En vakantie doe je vaak met meer dan een, ze waren dus niet echt op zoek naar gezelschap. Overdag heb ik dan ook veel alleen gedaan. Ik hou er van om dingen alleen te doen maar dit was een beetje te veel. Volgende keer Rio ga ik dus met vrienden. Vakantie vieren 8-) (dus wie zich geroepen voelt, kan zich aanmelden haha).

Zoals gezegd had ik het hostel tot 2 februari geboekt, een extra nacht zou 200 kosten daar had ik geen zin in. Toen was het 30 jan en toen dacht ik: ‘goh wat ga ik dan doen?’ Dat was een goede vraag want alles bleek een stuk duurder te zijn rondom carnaval. Vliegtickets waren onbetaalbaar en dus werd het de bus naar Salvador. Omdat ik geen stops onderweg kon vinden. Toen ik echter eenmaal in de bus zat, stopten we om de haverklap en ook in Porto Seguro. Met die stop dacht ik: ‘oja shit, dit was ook een mooie plek!!’Maar ja, ik was onderweg naar Salvador. De lange reis heb ik al uitgelegd, die stop was dus niet geheel onwelkom geweest. Maar eenmaal bij het hostel te zijn aangekomen en ik zei dat ik had gereserveerd, zei dat meisje: ‘zet je tas daar maar even neer’. Ik keek waarschijnlijk een beetje raar, want het was 6uur ’s avonds, sommige hostels hanteren een incheck tijd, maar die ligt toch zeker altijd voor 6 uur, en dus met dat ik raar keek begon ze te lachen en kwam ze met de uitleg dat het happy hour was. En dat betekende deze dag: gratis Caipirinha, maar als ik dat niet wilde dan wilde ze ook wel direct inchecken. Toen moest ik lachen en maakte haar duidelijk dat ik mijn tas wel even in het hoekje zou neerzetten en later zou terugkomen. Zo’n uurtje (voor mij half uurtje) samen drankjes doen, is goed voor de contacten binnen het hostel. Want je maakt zo vrienden. Met een Duitse jongen, hij was ook net aangekomen, had ik afgesproken om de stad in te gaan na een douchebeurt. Toen ik weer kwam van de douche, was hij in geen velden of wegen te bekennen, wel waren er een Engelse en (een andere) Duitse jongen. ‘Plans are there to be changed’ en dus ging ik met hun de straat op. Het was net als in Sydney, de deur van het hostel uit en je staat midden in het feest. Het was een topfeestje. Zoals carnaval hoort te zijn in Brazilië, ze doen niet (zoveel) aan verkleden maar dat maakt het er niet een minder feestje om. Onze groep werd uitgebreid met drie lokale mensen en een meisje uit het Zuiden van Brazilië, dansen en doen, was lollig. Die Duitse en die Engelse zouden allebei de hele carnaval daar blijven. Ik hinkte nog steeds tegen die 200 aan. Maar ik sliep alleen in mijn kamer (6-persoons) dus ik had de stille hoop dat ze wat met de prijs zouden doen, maar dat was niet zo… Ik vond(/en vind) 200 veel te veel voor een nachtje en dus ging ik voor optie 2. Morro de São Paulo. Dat was heeeeel leuk. Dat komt de volgende keer, want mijn vier-pagina regel leert mij dat ik nog zo’n 10 regels heb en dat is te kort. Maar 3 dagen daar, toen weer terug via Salvador. Ik heb nog even het idee gehad om alsnog een nachtje 200 te betalen omdat het toch wel echt heeeeel leuk was. Maar het feit dat ik met mijn tassen, in mijn eentje door de overvolle straten van Salvador zou lopen weerhield me er van (die 200 was het waard geweest). Maar Salvador staat sowieso bekend als vrij onveilig, en dan tot de top van onveilig tijdens carnaval. Alleen rondlopen met alles wat ik bij me had (en nog steeds heb) leek me dus niet zo’n goed plan.

Morro de São Paulo voor later. Net als de week daarna, en dat is de week waar we al in zitten. Want ja mensen, minder dan een weekje en ik bevind me weer op Nederlandse bodem! Dus dat laatste verhaal komt wanneer ik er al weer ben, maarrrr.. Hopelijk wordt die toch nog gelezen, Morro de Sõ Paulo is namelijk echt een aanrader!

Até mais tarde, tot later!