Bootreis

De boottocht

Zaterdag zou de boottrip beginnen. Ik had er enorm veel zin in. We zouden om 12 uur bij het hotel weg om naar een drijvend restaurant te gaan om daar te lunchen en om daarna te vertrekken. Het ontbijt was al om half 8 en dus had ik nog een hele ochtend. Eerst heb ik vrienden gemaakt in het zwembad met 2 kinderen van 7. Een jongetje Izaque, mijn toekomstig huisgenootje en een meisje Fran, de dochter van Ruy die mee zou op de trip. Dus beide erg handig om te vriend te hebben. Om mijn Portugees te verbeteren, speelden we onder andere ‘uma, dois, tres’, wat staat voor 1, 2, 3. En bij dit spel gooide ik ze op 3 weg. 1, 2, en huppatee weg ermee. Nadat we dit en nog wat andere spelletjes hebben gespeeld was ik er wel klaar mee. Met het ontbijt was de eigenaar van het drijvende restaurant er ook, hij zei al dat ik eerder moest komen dan zou ik kunnen ‘stand-up paddling’, op een surfplank staan waarbij je om vooruit te komen zelf moet peddelen omdat er een gebrek is aan wind en er ook geen golfen zijn.

Het was op 2 km lopen van het hotel, samen met Inez, een vrouw die er tot nu toe altijd was en Izaque, zijn we lopend gegaan. Eerst door Novo Airo. Inez zet zich ook in voor de foundation en omdat ze de maandelijkse meeting hadden was ze daar. Inez’ Engels was slecht maar beter dan mijn Portugees en samen met mijn handboek Portugees kwamen we er aardig uit en was het een geslaagde een leerzame tocht door mijn hometown. Voor het stand-up paddling moesten we nog een stukje met de speedboot Omdat ik nog moest lunchen had ik niet heel veel tijd, toch heb ik vrienden gemaakt dus dat is fijn voor een volgende keer.

Na de lunch hadden we zelfs nog veel tijd over, ik kon nog even met mijn vriendjes van de ochtend spelen (lees: Izaque (a.c.a. Brenno) en Fran). Daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen van de rest. Ik had tot dan toe geen idee wie er mee zouden gaan op de trip maar het bleken niet meer ‘bekenden’ te zijn dan Ruy en Fran. Naast hun en mijzelf waren er nog 3 ‘gasten’, een stel en een meisje van eind daarnaast bestond de staf uit 3 kokkinnen en 3 mannen die de boot in de gaten hielden enn waarvan een de ex-man is van Dina bij wie ik straks kom te wonen. Geheel tegen mijn eigen in, wist ik na 3 dagen nog hun namen niet goed, als ik er naar vroeg dan kreeg ik een Portugees antwoord waar ik niks van snap en dus moest ik hun namen herinneren van de keren dat een van de anderen hun bij de naam noemen (nadat ik de regel ‘als je iets niet weet moet je het vragen’ al meerdere keren had toegepast). Ze waren (en zijn) allemaal Portugees, het stel kon goed Engels en het meisje vrij aardig. De staf allemaal helemaal niet. De ex-man van Dina (Tito) sprak een beetje Duits, al was het zeker niet meer dan een beetje en mijn Duitse capaciteiten gaan ook niet veel verder dan dat. Tenzij ze het heel gericht tegen mij hadden was de voertaal was dus Portugees, die eerste dag met opstappen toen begreep ik er dus ook geen ene hout van. Ik was twee dagen in Brazilië dan kun je ook niet meer verwachten maar lastig was het wel. Fran trok veel naar me toe, maar als ze me de meest simpele dingen vertelde, dan had ik geen idee waar ze het over had en zei ik maar ‘sim’ wat ‘ja’ betekent (en dan ga ik er voor de eenvoud maar vanuit dat ze me iets simpels vertelde). Zij heeft gelukkig op school wat Engels gehad en was dus in staat om wat Engels te verstaan. Ze heeft me dan ook geholpen om Portugees te leren, de eerste avond op de boot gingen we de boot rond, pakte zij dingen op en zei de Portugese naam erbij. Zij had er plezier in, vooral als ik het eerst verkeerd herhaalde (dat gebeurde nogal eens), en ik had er profijt van omdat mijn vocabulaire werd uitgebreid. Want tot dan toe kwam ik niet verder dan: eu sou Alieke, Eu não falo Portuges.

Op de boot vlogen de dagen voorbij. Geen dag was hetzelfde en toch waren ze ook allemaal wel hetzelfde. Het leven op de boot was als leven als een koning(in). Zoals gezegd waren we met 6 echte ‘gasten’ en 6 man personeel. Die deden meer dan alleen koken en varen. Bijvoorbeeld; housekeeping. Dat wist ik eerst niet. En een echte (slodder) vos als ik ben, had ik mijn bed bezaaid met spullen, toen ik terug kwam lag alles netjes opgevouwen in een kastje, andere spullen op een kastje, het bed was weer opgemaakt, dekens opgeruimd etc. het zou me zelfs niet verbazen of de vloer was ook geboend. De dames konden ook verrukkelijk koken. ’s Ochtends hadden ze een breed scala aan veel gekkigheid, van pap, naar fruit, naar tosti’s, naar broodjes, naar gekke dingen waarvan ik de naam niet weet maar wel lekker waren, verse sap van vruchten die ik ook echt niet ken en nog meer. Zo’n zelfde buffet hadden de dames vervolgens met de lunch weer, al was het dan voornamelijk met vis, rijst met andere lekkere dingen. En vervolgens was het diner ook verre van slecht en weer erg uitgebreid en een lekker toetje na. Iedere dag anders iedere dag super lekker en iedere dag dus iets nieuws.

Ik had al gezegd dat het regenseizoen net in de beginfase zit, toch is het vooralsnog bij die ene bui gebleven en hadden we onderweg dus vaak een lekker zonnetje erbij. Daarbij is wel de luchtvochtigheid erg hoog dus het is lekker klammig allemaal. Aan boord hadden we wel stromend water maar dat kwam uit de rivier dus dat is op zich wel gek douchen. Het was geen vies water maar omdat je weet dat het uit de rivier komt voelt het ook niet lekker schoon. En ook met tandenpoetsen is dat gek, het is namelijk lekker warm water, dus uitgebreid na spoelen is er niet bij. Dan is er nog iets geks, bij de wc mag je het wc papier niet in de wc gooien maar in een emmer ernaast. Nou ik kan je verzekeren, dat heeft even tijd nodig om te wennen. Ik moest het papier een paar keer weer terug toveren. Gadsie (aapje met handen voor de ogen) haha. Verder was er wel genoeg drinken aan boord. Het ontbijt was vaak al tussen 7 en half 8. Het was dus vervolgens vrij gebruikelijk om rond 11 uur een biertje te nemen. Ik deed vaak samen met Ruy, allebei een halve want dan blijft hij zo lekker koud. Wijn hadden we in principe alleen bij het diner, al had Joanna (hoofdredactrice van een magazine) een nieuwe klant gevonden in de vorm van Neuve Cliquot, een bekend champagne merk en die had haar als cadeau op de overeenkomst 3 flessen cadeau gegeven. Maar verder was het dus eigenlijk leven op water, frisdrank, bier en drie maaltijden.

De bootreis zelf had voor ons allen ook een doel, namelijk de Amazone ontdekken. Joanna was al eens geweest maar Cecilia en Rodrico nog niet. De reis begon in Novo Airão (uitspraak: Noovairo) en eindigde daar ook weer. In tussentijd zijn we in twee nationale parken geweest en hebben we lokale communiteiten bezocht. Het eerste park was het Parque Nacional do Anavilhanas en de tweede Parque Nacional do Jaú. De eerste is in 2008 een Nationaal Park geworden om de bijzondere natuurlijke kenmerken dat het heeft. Op sommige stukken in dit park is de Rio Negro (Zwarte Rivier) namelijk 40 km breed maar wordt gekenmerkt door de bijna 800 eilanden die er zijn. De tweede is een rivier die ligt omsloten door twee soortgelijke rivieren. Het bijzondere van deze rivieren is dat ze ook hun kenmerkende ‘zwarte’ water hebben, dit betekent dat er een heel andere ecologisch systeem is dan in andere meer heldere rivieren. Het water is zo donker geworden door al het ‘afval’ dat in het water komt van de omliggende vegetatie. Eigenlijk zijn er dus 3 van die rivieren naast elkaar, eentje is maar benoemd tot Nationaal Park. Dit omdat geacht wordt dat dit beter beheersbaar is aangezien het om enorme oppervlaktes gaat, die anderen worden echter wel beschermd maar in mindere mate. Naast het feit dat Ruy als partner in het hotel zit en zich actief inzet voor de foundation, is hij ook actief betrokken bij het in stand houden van een school in Katerre, een plaatsje met zo’n 700 inwoners dat erg ver van alles afligt. De school is daarom belangrijk omdat de kinderen (toch al niet zo heel gelukkig geboren) een kans te geven om enigszins wat op te bouwen. Omdat Ruy hier dus actief bij is betrokken kent hij er veel mensen en omdat hij er zelf ook niet zo heel vaak komt wil hij graag iedereen even spreken met wie hij wat van doen heeft. Dit leidde ertoe dat we bij allemaal mensen binnen zijn geweest en hebben meegegeten etc. maar tjonge, wat je daar altijd moet. Het bijzondere is dan dat ze wel allemaal mooie telefoons hebben, maar ik vraag me af wat ze er mee moeten aangezien er 0,0 bereik is. En ook internet niet tot weinig. Dus dan heb je een smartphone en dan doe je eigenlijk niks met het smart gedeelte (tenzij je sms tot smart rekent haha zooooo 2005).

A wel, in ieder geval wordt de school dus in stand gehouden. Er zijn 3 docenten, een Braziliaanse vrouw die oorspronkelijk uit São Paulo komt en Paul een voormalig Schot en Bianca een Italiaanse vrouw. Die twee horen bij elkaar, ze wonen al 18 jaar in Katerre en hebben ondertussen twee kinderen; een jongen en een meisje. Het meisje is al wat ouder en die woont in Italië bij haar grootouders om beter onderwijs te genieten. Ieder jaar in mei en juni gaan Paul, Bianca en Ian voor 2 maanden terug naar Italië, Ian gaat dan daar ook 2 maanden naar school en verder bezoeken ze familie. Verder zeggen ze dat ze heel gelukkig zijn dus dat is wel heel mooi maar tjonge, als ik aan dat huis denk… Dan kan ik me dat niet voorstellen dat je jezelf dat expres aandoet. Desalniettemin, vind ik het heel goed van ze dat ze het doen want anders worden die kinderen dus inderdaad niet onderwezen en weten ze van de wereld niks af.

In totaal hebben we heel veel kilometers gevaren (geen idee hoeveel maar we waren wel een poos aan het varen). In die tijd konden wij lekker chillen, biertje drinken, even in de zon, boek lezen, Portugees leren heel lekker relaxed allemaal. In de tijd dat we niet aan het varen waren, we aangemeerd lagen en het niet donker was konden we lekker zwemmen, stand-up paddelen, vissen, en zelfs een keer hardlopen. Toen lagen we aan een zandeiland (die er nu lag omdat het het einde van het droge seizoen was), Cecilia is ook (schaar ik mezelf ook even onder) een sportieveling. Maar met haar vergeleken stelt een marathon dus niks voor. Zij heeft afgelopen jaar een Iron man gedaan maar richt zich vooral op ultraruns. Een ultra run kunnen oplopen tot heel ver. De verste die Cecilia heeft gedaan is 90km, daarnaast heeft ze ook nog wat meerdaagse runs gedaan die nog meer kilometers bevatten (maar dan dus verspreid of met een team afgelegd). Op dat eiland gingen we dus rennen. Ik heb mijn GPS horloge mee en hij had zowaar ontvangst. Ik heb hem nog niet aan de computer gehad maar ik ben benieuwd wat hij daar op aangeeft. Volgens mijn horloge was het rondje 4,34 km. Ik was er toen wel klaar mee, warm + zere voeten (blote voeten op warm zand #blaren) + toch ook wel een beetje moe. Ik ben dus een eindje gaan zwemmen en toen vond ik het wel mooi. Cecilia heeft nog twee rondjes gemaakt, de fanatiekeling aapje met handjes voor de mond.

Het afgelopen seizoen schijnt uitzonderlijk droog te zijn geweest. En dan is het haast moeilijk voor te stellen, maar dan is de rivier op sommige plekken uitzonderlijk ondiep. Ondiep, betekent dus dat er eilanden ontstaan op sommige plekken waar ze in het regenseizoen weer verdwijnen. Er is een moment waarop er wel een eiland is en waarop er geen eiland meer is. Zodra er geen eiland meer is, lijkt de rivier op een grote watervlakte, maar op sommige stukken is het dus niet meer dan 20 cm. Heel onvoorstelbaar maar wel heel erg de waarheid. Dat is niet alleen heel bizar, het is ook onhandig. De boot die kan dan namelijk vastlopen daar waar dat niet de bedoeling is. Vaak kun je dan gewoon in de reverse en moet er ‘even’ om de zandbank heen worden gevaren. Een keer ging dat niet helemaal zoals gewenst en brak het stuurwiel, of het kent een ander woord. Maar in ieder geval brak dat ding onder de boot dat de koers bepaalt. Zonder dat ding kan de boot dus niet worden bestuurd. We gingen voor anker en bleven daar een nacht. De volgende dag gingen de mannen van de crew het reparen, dat duurde even maar dat was totaal niet erg. Het was een prachtig plekje en we hadden lekker onze tijd. Een aantal ging met de speedboot weg om te vissen, ik ging stand-up paddlen. Dat was gaaf. Het was namelijk play-time voor de boto’s (dolfijnen) die zwommen overal en nergens. Ik heb ze geprobeerd te filmen met de go pro maar echt 100% tevreden ben ik daar niet over, hehe. Maar, the memories stay! Toen konden we weer verder omdat de reparatie was voltooid.

Diezelfde nacht hadden we weer geluk, het was volle maan. Daar waar er de voorgaande nachten nog wel eens een wolkje was, was dat nu niet het geval. De maan schoot omhoog, van donker naar erg licht. Ik heb geen boek mee maar het was bijna licht genoeg om een boek bij te lezen.

Ik weet niet meer welke avond en ik weet ook niet meer waarom, maar een van de bemanningsleden (Enos) vroeg of ik mee ging vissen. Ik wil graag ALLES meemaken, dus ‘ja, ik ga graag mee vissen’. Rodrigo ging ook mee. Ik wist niet precies wat de bedoeling was, maar het bleek dus om vissen te gaan met een harpoen. Het was avond (en dus donker, vanaf 6 uur schemer => half 7 donker). Enos had een zaklamp mee en een harpoen. We ging vlak langs de waterrand en nadat we 2 jacarés (lees: jakarès = zoetwater krokodillen) hadden gespot waren we blijkbaar echt begonnen met vissen. BAM daar ging de harpoen en Wooaaahhhh gelijk een vis. Dat was magistraal. De 10 keer daarna gingen wel mis, maar de laatste was weer raak, en groooooooott. Een vis, een Katunaré, zeker 40 cm. Met een harpoen gevangen. Dat hou je niet voor mogelijk. Uiteindelijk hadden we zo’n 7 vissen. We hadden beide (Rodrigo en ik) geen camera mee. Dus zeiden we: morgen weer! En zo gezegd zo gedaan, alleen ging Cecilia nu ook mee. De eerste paar pogingen gingen mis, toen raak, toen mis. En het ging weer aardig mooi. Tot er op een gegeven moment wat langs mijn benen wipte, dus ik giilen, was het een (ik-weet-niet-wat-voor-springende vis. In plaats van uit het water te springen en weer in het water te vallen, sprong hij uit het water in de boot, tegen mijn benen aan. Domme vis. Later waren er nog 2 van die domme vissen.

Verder, denk ik dat het wel mooi is geweest zo. Ik weet zeker dat ik nog leuke dingen ben vergeten maar het verhaal is zo wel lang genoeg dacht ik. Hopelijk hebben jullie er (bijna) net zo van genoten als ik van de trip. Haha.

Ciaoo,