Eerste dagen

Hallo allemaal,

Dit is een beetje een achterhaald verhaal ik had het al klaar maar ik had ´even´ geen toegang tot het internet, maar je moet je even voorstellen dat het zaterdag 21 november is:

Ook de resterende 2 uur van de vlucht naar Lissabon zijn goed verlopen. Ik hoefde mijn grote backpack niet op te halen, die zouden ze bewaren en mee doorsturen naar Manaus. Het was 8PM lokale tijd en ik zou de volgende morgen om 11:20 weer de lucht in moeten. Ik had echter nog niks geboekt, wel een keer gekeken maar ik weet dan niet wat handig is en dus dacht ik: ik zoek het ter plaatse wel uit.

Ik kwam met mijn kleine backpack in de grote aankomst hal. Toen bleken er twee uitgangen te zijn, een links en een rechts. De vuistregel: ‘niet weten is rechtdoor’ ging dus niet op. Ik was dus eigenlijk direct al de goede weg kwijt. Ik toen een andere mooie regel toegepast: ‘Als je iets niet weet dan moet je het vragen’. Ik heb bij de toeristeninformatiebalie gevraagd naar een goedkoop hotel, motel of hostel dat in de buurt zou liggen. Maar dat wist ze niet, ze wist wel een B&B op 5 min lopen voor €47. En eentje iets goedkoper maar dat was volgens haar op 20 minuten lopen. (volgens haar kon je het centrum ook niet binnen een uur bereiken). Ik knikte dus vriendelijk ja, om vervolgens nee te doen. Op vliegvelden heb je altijd WiFi, dus ben ik even gaan zoeken En het eerste hostel op Hostelworld.com leek al goed. Route beschrijving vanaf het vliegveld: neem bus 91, stap uit op Rossio, loop 100meter door, het gebouw dat u zojuist bent gepasseerd was het hostel (en dus zou je terug moeten lopen). Ik hou van zulke beschrijvingen en de toevoeging van het feit dat het 20 min zou duren dat stond me ook wel aan. Ik heb nog even gezwaaid naar de mevrouw van het toeristeninformatiepunt en ben toen op zoek gegaan naar de bus (dat van uitzwaaien is niet waar, ik ben expres buitenom gelopen). Tegen de buschauffeur had ik gezegd waar ik naar toe wilde, dus hij lette even voor me op. In het hostel werd ik ook goed ontvangen, er hing een lekker ontspannen sfeertje, ik heb nog even een pizzaatje gegeten van de echte Portugees (net zo lekker als van de Italiaan). Verder ben ik lekker op tijd mijn bed in gedoken. Bij het hostel zat zelfs ontbijt en koffie inbegrepen. En zo begon ik dus vol energie aan de dag waarop ik dan daadwerkelijk Europa zou verlaten.

Dat Europa verlaten ging heel voorspoedig, ik weet niet precies hoelaat want ik heb geen idee hoe de grenzen lopen op de Atlantische Oceaan , Noord Amerika, Zuid Amerika, Europa of misschien zelfs Afrika? In ieder geval ging de reis erg voorspoedig, ik kreeg twee keer eten onderweg. De eerste keer een klassieke vliegtuigmaaltijd: rundvlees met veel vet en rijst en nog een paar bakjes met smurrie waar je een lepeltje van neemt en dan laat staan. Die tweede maaltijd was echter echt wel lekker, gewoon brood met plakjes vlees, een kiwi, een sapje, een chocoladelolly en nog iets lekkers.

Eenmaal geland, komen er toch ineens zenuwen opzetten. Ik had alles zooo goed voorbereid maar ja, het ‘stel dat’ momentje. Stel dat ik toch een visum had moeten aanvragen, stel dat ik niet aan alle benodigde inentingen voldoe, stel dat mijn grote backpack niet is meegekomen, stel dat er niemand staat te wachten. Gelukkig voor mij, was er van dat alles geen sprake, kon ik zo doorlopen en zat ik 10 minuten later al in de auto.

Aangekomen in het hotel, kon ik even douchen en chillen om vervolgens aan te schuiven bij het diner. 3-gangen. En anders dan ik misschien had gedacht was het hoofdgerecht gewoon lekker rundvlees met aardappels (gebakken) en een groente. We zaten met zo’n 10 man aan tafel en Ruy bleek meer dan gelijk te hebben over de beheersing van de Engelse taal van Brazilianen. 0,0. Wat dat betreft had ik een stille maaltijd, als ik wat wilde zeggen dan moest ik eerst Google Translate erbij pakken om het vervolgens op zijn Frans uit te spreken zodat ze het alsnog niet begrijpen en ik ze mijn telefoon moet laten zien. Dit komt de conversatie niet ten goede en dus liet ik het er maar een beetje bij. Heerlijk uitgeput van de reis ben ik vroeg naar bed gegaan om vervolgens iedere 2 uur wakker te worden van keiharde regen en onweer. Eigenlijk wist ik het al, maar ik had gehoopt dat ik ongelijk had: het regenseizoen is net begonnen. De rivier staat nu ook erg laag, er zijn veel dingen zichtbaar die dat normaal niet zijn. Althans, zo heb ik me laten vertellen.

Vrijdag was dus mijn eerste echte dag, door het weer was het internet niet beschikbaar en dus wist nog niemand dat ik de reis goed was doorgekomen. Ook vrijdag morgen werkte dat nog niet bij het hotel. Ruy is ook betrokken bij een foundation daar zou wel internet zijn. Dat is gelukt. Die foundation zelf streeft er naar om mensen meer betrokken te maken met de natuur. Sinds een paar jaar is het gebied waaraan zij liggen een Nationaal Park, klinkt leuk maar voor hen iets minder aangezien ze geen bomen meer mogen kappen, geen vissen mogen vangen etc. Ze hebben dus alternatieve bronnen van inkomsten nodig en hun manier van met de natuur omgaan moet anders. Dit proberen ze op twee manieren te bereiken (1) door kinderen daarin te onderwijzen en (2) door volwassenen de kans te geven om een kunstenaar te worden (denk aan houtbewerking etc.).

De lunch was weer in het hotel en was een 3-gangen lunch. Met op-een-hap-na na het hoofdgerecht hoorde ik dat het vis was. Dat was gek, want ik lus eigenlijk niet zo graag vis maar ik had het helemaal niet door… het was hartstikke lekker. De verdere middag was er geen programma en kon ik gewoon chillen, zwemmen en een stuk langs de rivier gelopen (lees: wandelen). Het kan dan namelijk wel regenseizoen zijn maar het is wel 30 graden, met de hoge luchtvochtigheid maakt het allemaal aardig klammig.

Zaterdag gaan we op een 7-daagse boottocht door de Amazone. Daar kijk ik naar uit. Ik ben benieuwd hoe er het in het ademende-hart-van-de-wereld gaat. Daarna ben ik ook met hotelkamer kwijt en zal ik beginnen met werken. Het hotel heeft namelijk maar 7 kamers, vrij ruim opgezet allemaal maar als er maar 7 kamers zijn dan kan ik daar niet een van een poos in gebruik nemen. Ik kom terecht bij een vrouw (Giana) die afgelopen jaar gescheiden is van haar man. Haar ex-man is partner van Ruy en is dus mede-eigenaar van het hotel. De vrouw is dus nog steeds veel in het hotel maar waarom precies dat weet ik niet. Ze heeft drie kinderen, 2 heb ik al gezien. Het jongetje BrennO is heel vriendelijk, het meisje BrennA (leuk onderscheid, -o en –a, duidt op of een woord mannelijk of vrouwelijk is) maar Brenna dus, die ziet het geloof ik niet zo zitten. Ik begrijp de Portugese gesprekken niet heel goed. Maar wat ik denk te begrijpen is dat ze het niet leuk vindt dat er een meisje bij ze in komt wonen die al zo oud en is en die gaan Portugees spreekt. Ik heb geen idee hoe oud zij is, ik gok 10 of ouder, haar broertje is in ieder geval 7. Maar we gaan het allemaal wel zien, eerst een weekje de boot op. En dan is de rest een zorg voor later. Geen zorgen tot de dag van morgen! =)

Dat was het dan eerst voor nu, de boottocht zelf volgt binnenkort maar ik ben dus al weer (veilig) terug, verder is het allemaal geheim hehe.

Ciao, boa noite!


Hallo allemaal,

Dit is een beetje een achterhaald verhaal ik had het al klaar maar ik had ´even´ geen toegang tot het internet, maar je moet je even voorstellen dat het zaterdag 21 november is:

Ook de resterende 2 uur van de vlucht naar Lissabon zijn goed verlopen. Ik hoefde mijn grote backpack niet op te halen, die zouden ze bewaren en mee doorsturen naar Manaus. Het was 8PM lokale tijd en ik zou de volgende morgen om 11:20 weer de lucht in moeten. Ik had echter nog niks geboekt, wel een keer gekeken maar ik weet dan niet wat handig is en dus dacht ik: ik zoek het ter plaatse wel uit.

Ik kwam met mijn kleine backpack in de grote aankomst hal. Toen bleken er twee uitgangen te zijn, een links en een rechts. De vuistregel: ‘niet weten is rechtdoor’ ging dus niet op. Ik was dus eigenlijk direct al de goede weg kwijt. Ik toen een andere mooie regel toegepast: ‘Als je iets niet weet dan moet je het vragen’. Ik heb bij de toeristeninformatiebalie gevraagd naar een goedkoop hotel, motel of hostel dat in de buurt zou liggen. Maar dat wist ze niet, ze wist wel een B&B op 5 min lopen voor €47. En eentje iets goedkoper maar dat was volgens haar op 20 minuten lopen. (volgens haar kon je het centrum ook niet binnen een uur bereiken). Ik knikte dus vriendelijk ja, om vervolgens nee te doen. Op vliegvelden heb je altijd WiFi, dus ben ik even gaan zoeken En het eerste hostel op Hostelworld.com leek al goed. Route beschrijving vanaf het vliegveld: neem bus 91, stap uit op Rossio, loop 100meter door, het gebouw dat u zojuist bent gepasseerd was het hostel (en dus zou je terug moeten lopen). Ik hou van zulke beschrijvingen en de toevoeging van het feit dat het 20 min zou duren dat stond me ook wel aan. Ik heb nog even gezwaaid naar de mevrouw van het toeristeninformatiepunt en ben toen op zoek gegaan naar de bus (dat van uitzwaaien is niet waar, ik ben expres buitenom gelopen). Tegen de buschauffeur had ik gezegd waar ik naar toe wilde, dus hij lette even voor me op. In het hostel werd ik ook goed ontvangen, er hing een lekker ontspannen sfeertje, ik heb nog even een pizzaatje gegeten van de echte Portugees (net zo lekker als van de Italiaan). Verder ben ik lekker op tijd mijn bed in gedoken. Bij het hostel zat zelfs ontbijt en koffie inbegrepen. En zo begon ik dus vol energie aan de dag waarop ik dan daadwerkelijk Europa zou verlaten.

Dat Europa verlaten ging heel voorspoedig, ik weet niet precies hoelaat want ik heb geen idee hoe de grenzen lopen op de Atlantische Oceaan , Noord Amerika, Zuid Amerika, Europa of misschien zelfs Afrika? In ieder geval ging de reis erg voorspoedig, ik kreeg twee keer eten onderweg. De eerste keer een klassieke vliegtuigmaaltijd: rundvlees met veel vet en rijst en nog een paar bakjes met smurrie waar je een lepeltje van neemt en dan laat staan. Die tweede maaltijd was echter echt wel lekker, gewoon brood met plakjes vlees, een kiwi, een sapje, een chocoladelolly en nog iets lekkers.

Eenmaal geland, komen er toch ineens zenuwen opzetten. Ik had alles zooo goed voorbereid maar ja, het ‘stel dat’ momentje. Stel dat ik toch een visum had moeten aanvragen, stel dat ik niet aan alle benodigde inentingen voldoe, stel dat mijn grote backpack niet is meegekomen, stel dat er niemand staat te wachten. Gelukkig voor mij, was er van dat alles geen sprake, kon ik zo doorlopen en zat ik 10 minuten later al in de auto.

Aangekomen in het hotel, kon ik even douchen en chillen om vervolgens aan te schuiven bij het diner. 3-gangen. En anders dan ik misschien had gedacht was het hoofdgerecht gewoon lekker rundvlees met aardappels (gebakken) en een groente. We zaten met zo’n 10 man aan tafel en Ruy bleek meer dan gelijk te hebben over de beheersing van de Engelse taal van Brazilianen. 0,0. Wat dat betreft had ik een stille maaltijd, als ik wat wilde zeggen dan moest ik eerst Google Translate erbij pakken om het vervolgens op zijn Frans uit te spreken zodat ze het alsnog niet begrijpen en ik ze mijn telefoon moet laten zien. Dit komt de conversatie niet ten goede en dus liet ik het er maar een beetje bij. Heerlijk uitgeput van de reis ben ik vroeg naar bed gegaan om vervolgens iedere 2 uur wakker te worden van keiharde regen en onweer. Eigenlijk wist ik het al, maar ik had gehoopt dat ik ongelijk had: het regenseizoen is net begonnen. De rivier staat nu ook erg laag, er zijn veel dingen zichtbaar die dat normaal niet zijn. Althans, zo heb ik me laten vertellen.

Vrijdag was dus mijn eerste echte dag, door het weer was het internet niet beschikbaar en dus wist nog niemand dat ik de reis goed was doorgekomen. Ook vrijdag morgen werkte dat nog niet bij het hotel. Ruy is ook betrokken bij een foundation daar zou wel internet zijn. Dat is gelukt. Die foundation zelf streeft er naar om mensen meer betrokken te maken met de natuur. Sinds een paar jaar is het gebied waaraan zij liggen een Nationaal Park, klinkt leuk maar voor hen iets minder aangezien ze geen bomen meer mogen kappen, geen vissen mogen vangen etc. Ze hebben dus alternatieve bronnen van inkomsten nodig en hun manier van met de natuur omgaan moet anders. Dit proberen ze op twee manieren te bereiken (1) door kinderen daarin te onderwijzen en (2) door volwassenen de kans te geven om een kunstenaar te worden (denk aan houtbewerking etc.).

De lunch was weer in het hotel en was een 3-gangen lunch. Met op-een-hap-na na het hoofdgerecht hoorde ik dat het vis was. Dat was gek, want ik lus eigenlijk niet zo graag vis maar ik had het helemaal niet door… het was hartstikke lekker. De verdere middag was er geen programma en kon ik gewoon chillen, zwemmen en een stuk langs de rivier gelopen (lees: wandelen). Het kan dan namelijk wel regenseizoen zijn maar het is wel 30 graden, met de hoge luchtvochtigheid maakt het allemaal aardig klammig.

Zaterdag gaan we op een 7-daagse boottocht door de Amazone. Daar kijk ik naar uit. Ik ben benieuwd hoe er het in het ademende-hart-van-de-wereld gaat. Daarna ben ik ook met hotelkamer kwijt en zal ik beginnen met werken. Het hotel heeft namelijk maar 7 kamers, vrij ruim opgezet allemaal maar als er maar 7 kamers zijn dan kan ik daar niet een van een poos in gebruik nemen. Ik kom terecht bij een vrouw (Giana) die afgelopen jaar gescheiden is van haar man. Haar ex-man is partner van Ruy en is dus mede-eigenaar van het hotel. De vrouw is dus nog steeds veel in het hotel maar waarom precies dat weet ik niet. Ze heeft drie kinderen, 2 heb ik al gezien. Het jongetje BrennO is heel vriendelijk, het meisje BrennA (leuk onderscheid, -o en –a, duidt op of een woord mannelijk of vrouwelijk is) maar Brenna dus, die ziet het geloof ik niet zo zitten. Ik begrijp de Portugese gesprekken niet heel goed. Maar wat ik denk te begrijpen is dat ze het niet leuk vindt dat er een meisje bij ze in komt wonen die al zo oud en is en die gaan Portugees spreekt. Ik heb geen idee hoe oud zij is, ik gok 10 of ouder, haar broertje is in ieder geval 7. Maar we gaan het allemaal wel zien, eerst een weekje de boot op. En dan is de rest een zorg voor later. Geen zorgen tot de dag van morgen! =)

Dat was het dan eerst voor nu, de boottocht zelf volgt binnenkort maar ik ben dus al weer (veilig) terug, verder is het allemaal geheim hehe.

Ciao, boa noite!