10-daagse outback trip

Hallo luitjes,

Dit stuk zal voornamelijk over de 10-daagse tocht door de outback gaan. Deze tocht startte in Adelaide en eindigde in Alice Springs. In het vorige verhaal ben ik geëindigd met dat ik naar Adelaide zou vliegen vanaf Melbourne. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vliegtuig vloog al om 7:10am ('s ochtends). Ik had al online ingecheckt dus ik hoefde er niet zo heel vroeg te zijn en ik hoefde alleen mijn bagage maar te laten controleren. Normaal is dat geen probleem, maar ik had mijn mes per ongeluk in mijn handbagage laten zitten, gewoon een brood-smeermes maar volgens de douane zou ik dat kunnen gebruiken als wapen en agressief als ik eruit zie, moest ik die dus inleveren...

Anyway, op papier zou ik om 7:55am aankomen, dus ik had een heel korte vlucht verwacht. Hij duurde echter een half uur langer aangezien er een half uur tijdverschil zit tussen Melbourne en Adelaide, handig om te weten. (hehe). Ik had al een hostel geboekt in Adelaide omdat ik die aan de organisatie moest doorgeven zodat zij wisten waar ze me 12 september vandaan konden halen. De dag in Adelaide heb ik doorgebracht met een Duits meisje en een Italiaan.

Ik zou 12 september tussen 6:30 en 7:00am worden opgehaald. De wekker stond dus wederom op 6 uur. Ik had geen brood gekocht dus ik moest leven op biscuits (koekjes) en mandarijnen. Ik stond keurig om 6:30 buiten, maar zoals altijd kwam het busje me op 7:15 ophalen. Net als in Sydney koelde het ook in Adelaide hard af 's avonds en 's nachts. Ik had de vorige dag net een lekkere dikke trui gekocht en die heeft dus op de eerste ochtend meteen zijn waarde getoond. Toen ik het busje binnen kwam toen dacht ik echt: WIT (What is this = een vriendelijke term van WTF) want er zaten allemaal 'oude' mensen in het busje. Ik dacht bijna dat ik in de verkeerde bus was ingestapt (déja vu met Sydney). Maar de chauffeur noemde mijn naam, dus einde déja vu. Het was een groep van 16 personen en een gids. 5 Brazilianen, een man die Engels kon en vier vrouwen(señoriata's) die dat niet konden. Er was een Amerikaans koppel, een Duits stel, een Duitse vrouw (35) en 4 Nederlanders. 2 jongens en 2 meiden.

De eerste dag zat ik naast de Braziliaanse man, Ruy (uitspraak is als Louis maar dan met een R). Hij was best gezellig. Het regende echter de hele dag en dus hebben we voornamelijk gereden en geen wandeling gemaakt. De eerste avond hebben we in een Aboriginal communiteit door gebracht. 2 echte Aboriginals hebben wat over hun cultuur verteld. Een van de rare dingen was dat familie echt familie was en dat dat zo blijft en dat iedereen wordt uitgehuwelijkt aan 3 anderen en dat die later allemaal verantwoordelijk zijn voor de kinderen en dit klinkt echt heel raar, dat weet ik, maar dat is het ook. En omdat iedereen voor iedereen zorgt en iedereen bij iedereen hoort, krijgt iedereen van die half misvormde kinderen. Aboriginals hebben dus een beetje een vreemde cultuur. Ook heeft elke stam zijn eigen taal, zo zijn er onder de 500.000 Aboriginals ruim 60 verschillende talen. Dus er zijn maar weinig mensen die de taal beheersen. Heel vreemd allemaal. Deze avonds sliepen we in een schuur omdat het bleef regenen. De tweede dag zag je het landschap echt veranderen. We trokken door de Flinders, een 'gebergte' de hoogste berg is een krappe 1000m hoog. Onderweg kwamen we veel wilde dieren tegen als kangoeroes, emoes en vogels. We rijden ook voornamelijk over gravelwegen en niet over mooi verharde wegen. Wel grappig, want tijdens de autorit van Femke en mij kwamen we ook regelmatig van zulke wegen tegen en vaak draaiden we dan om of we reden erover met 40kkm/u. De gids, Mark, bleek de ondergrond echter goed aan te voelen, want met de truck en aanhanger haalde hij een gemiddelde snelheid van >80km/u. Tijdens het rijden, reden we vaak door een creek (beekje, stroompje), het leuke is, is dat ze nagenoeg allemaal leeg stonden en dat je je dan echt afvraagt waarom daar überhaupt een stroompje is. Ik weet niet of iemand anders zich dat ook wel we eens heeft afgevraagd want het komt namelijk overal voor. Maar dat is dus voor het geval het wel een keer regent. Dan moet het water weg en dat kan dan in de creeks. Dat is de verklaring en dan stroomt het blijkbaar ook meteen erg hard want er liggen allemaal bomen in de creek. Het eten de tweede dag bestond uit een papje. Het zou rijst met groente en kip moeten voorstellen, maar alles was te lang gekookt en het werd een smaakloze drab. Het slapen was een echte ervaring, iedereen had een eigen swag en een slaapzak en that's it. De swag bevat een soort matje die best zacht ligt en verder lig je dus in je eigen slaapzak naar de sterren te staren.

De derde dag was er weer sprake van een landschapswisseling, grote bomen die groeiden op een stenen ondergrond, maakten plaats voor kleinere bomen en struiken in gelig zand. En dat was dan niet voor enkele kilometers maar voor enkele uren, waarna de ondergrond veranderde in een met een rode gloed. Wat wel grappig is, is dat we deze dag over de grootste cattle station (koeienboerderij) van de wereld zijn gereden. De oppervlakte was (en is) 24.000 vierkante kilometer. Dat is echt enorm, reuze groot en je zou dan verwachten dat er 10000000 koeien staan. Maar dat is niet zo, er staan er op dat hele stuk maar 16.000 klinkt ook veel, maar omgerekend heeft elke koe dus meer dan 1 vierkante kilometer. Dit is ook wel nodig, want het weiland, is anders dan bij ons, niet zo mooi groen. De koeien moeten echt hun best doen om wat eten te vinden. De nacht hebben ook doorgebracht op een naastgelegen koeienweiland, naast een oude watertoren, naast een voormalige spoorweg en tussen vele koeienvlaaien en vliegen. Het eten van de avond was ook bijzonder, de aardappels en groente werden gewikkeld in zilverfolie in het kampvuur bereid. Dat was toch wel tof, alleen een beetje jammer dat ik niet zo van gepofte aardappel houd en dat de wortelen vaker zwart dan oranje waren en dat als ze al oranje waren dan geen smaak hadden, maar tof was het wel =) Het vlees was ook op-en-top Australisch: Kangoeroe. En dat was lekkkkerrrrr. Dat maakte de hele dag weer goed.

Dag vier was een heeeeel bijzondere dag, want hebben jullie me al over het douchen gehoord? Nee he? Dat klopt want dat gebeurde pas voor het eerst op dag 4. Het was wel echt een punt om naar uit te kijken. We waren eerst in een opaal museum geweest in Coober Pedy. Opaal ontstaat na heel veel jaar uit water dat door ingeslagen bliksem op de een of andere manier samensmelt met zand en dan een mooie steen wordt, ofzo iets. Het is best mooi, maar het kost enorm veel geld en je hebt er niks aan en dus heb ik mezelf niet van een souvenir voorzien maar weet ik nu wel waarom die stenen zo duur zijn. Back to business, het douchen. De Duitse vrouw (Nora) en ik vluchtten stiekem als eerste weg uit het museum zodat we een douche konden innemen, en vervolgens hebben we heerlijk een kwartiertje gedoucht. Eenmaal weer aangekleed had Mark, de tour guide, een verrassing voor ons: pizza. Een lekkere was de typisch Australische, dat is met kaas, ham, (ui?) en gebakken ei. Dat is wel echt een aanrader. Een andere leuke bijkomstigheid aan Coober Pedy was dat het water uit de kraan echt lekker is, wij in Nederland worden echt verwend met heerlijk kraanwater, normaal smaakt het water hier net als in de meeste Europese landen een beetje vreemd. Het is wel goed drinkbaar maar niet echt lekker. En hier, in Coober Pedy, werden we verwend met heerlijk water, we hebben dus even lekker lopen zuipen (in het water =) ). Na Coober Pedy zijn we vertrokken naar de painted dessert. Klinkt heel gaaf en dat was het ook. Het uitzicht was echt top. Maar de naam heeft het te danken aan het uitzicht van uit de lucht. Er lopen namelijk allemaal creeks (droogstaande rivieren) door het gebied en er zijn veel kleine heuvels en bergen. Dit geheel zorgt ervoor dat het gebied er als een schilderij uitziet. Als je tijd (en zin hebt) dan is het het zeker waard om het even te googlen.

Verder verliep de dag net als de andere dagen chillen naast Wietse in de bus* en ook de avond was als anders lekker met een wijntje bij het kampvuur onder het genot van gitaarmuziek. (*Van het chillen in de bus volgt/volgen nog foto's. Maar die heeft Wietse gemaakt en die moet ik dus nog krijgen. Hij had overigens echt een suuuuper goede camera, en omdat we veel samen deden heb ik het geluk gehad dat ik vaak op de foto ben gekomen. Ik heb dus echt wel wat toffe foto's. Maar daar moet(en) ik (en jullie) nog even op wachten).

Dag vijf had 2 hoogte punten de eerste was het pink road house (papa, mama en Rijnald het kaartje al binnen?). Grappig was dit, want alles was roze. Het was een tankstation, dit was roze, er stond een Volvo welke roze was, er waren roze picknicktafels, roze hekjes', een roze telefeooncel, roze tafels en stoelen etc. De vraag is dan: Wat klopt er niet? Nou dat is niet moeilijk, dat is de rode postbus, de vroegere ptt postbussen, die in fel contrast stond met al het roze er om heen. Al dat roze straalde blijkbaar ook iets van rust uit naar de medewerkers want op een kopje koffie heb ik een half uur staan wachten...

Onderrtussen wordt het misschien een beetje saai maar ik ben gekomen bij het tweede hoogte punt van dag 5. Zwemmen in een hotspring. Eerst was alles dor, toen een paar struikje, kleine boompjes en grotere struiken volgden en toen: BAM grote bomen en een heeeeerllijk meer. 36 graden, een lekker zonnetje en met visjes waar de vissen van dokter Fish nog wat van kunnen leren. Het enige nadeel was dat het water soms te warm was en je moest afkoelen aan de kant, tjonge balen hoor... hehe. Slapen vond deze avond wederom plaats na een gezellige avond rond het kampvuur, in de slaapzak, in de swag, naast de truck tussen de koeienvlaaien. Love that.

Dag 6 begon met een bezoekje aan een echte Aboriginal stadje met veel Aboriginals en honden. Het was niet toegestaan om foto's te maken, al leken de meeste Aboriginals ook niet echt fotogeniek. In het dorpje was geen openbaar toilet, dus had Mark een toilet pauze op 5 minuten van het dorpje, iedereen was daar heel blij mee, maar toen hij stopte en zei dat we er waren, was er niet echt een gebouw te bekennen. En dus zocht iedereen een boompje op, vrouwen links, heren rechts. Daarna ging we onderweg naar de lunchbreak. Deze tocht verliep niet heel soepeltjes, we hadden een lekke band dus ik dacht ooeee spannend maar eens te meer blijkt maar weer oefening baart kunst want binnen 20 minuten reden we weer vrolijk verder.

En nu zijn we al weer aangekomen bij dag 7, wat gaat de tijd weer snel. Maar tot en met dag 6 hebben we ook heerlijk van de dagen genomen. Noemde ik in de eerste alinea nog dat ik de wekker wederom om 6uur had staan, bleek dat niet de laatste keer te zijn geweest. Zelf de wekker zetten was er niet bij maar onze vriend Mark kwam ons de eerste 6 dagen elke dag om 6 uur wakker maken. Een ochtendmens als ik ben, was dat natuurlijk niet elke ochtend even prettig maar eenmaal wakker heb ik altijd bergen energie dus dat was geen probleem. Wat wel een 'probleem' was, was dat voor dag 7 de zonsopgang van Uluru (beter bekend als Ayers Rock) gepland stond. Dit betekent logischerwijze dat we voordat de zon op zou komen bij de rock moesten zijn. De rock lag op een half uur rijden van waar we sliepen. Daarbij duurde het elke ochtend een uur en een kwartier voordat we überhaupt reden. De zon zou deze dag om 6:40 opkomen. Een klein rekensommetje zal uitwijzen dat we deze ochtend om 4:30 op moesten staan. Dit was niet echt waar ik op had gehoopt. Maar achteraf is het wel echt de moeite waard geweest. Het was echt gaaf. De verdere dag werd ingevuld met een wandeling om de Uluru. Dit was ook echt wel leuk. Uluru is de naam die de Aboriginals vroeger aan de steen hebben gegeven. De steen is dan ook een speciale plek voor de Aboriginals. De steen is bijzonder omdat het zandsteen is en de hele steen een geheel is. Een rondje erom heen is +/-9km en de berg (rots) heeft een hoogte van 348 meter. Het was de bedoeling dat iedereen er een ronde omheen zou lopen, de mogelijkheid bestaat echter om de berg te beklimmen, sportief en nieuwsgierig naar het uitzicht als we waren, wilden Wietse en ik dat wel. Mark vond het niet zo leuk, hij vond dat het uit respect naar de Aboriginals niet gepast was (al is hij zelf ook al 2x boven geweest). Helaas waaide het te hard en was de klim gesloten zodat we toch moesten wandelen. Toen we de ronde af hadden, waren we net iets te vroeg, de klim was ondertussen open. We keken elkaar even aan en toen: hup, de berg op. Niet zo ver maaaarrr... We hebben de Ayers rock beklommen (H). Omdat we al zo vroeg wakker waren was het na de loop nog steeds niet zo laat. We namen een lunch en hadden daarna (de eerste) een vrije middag. Het was echter toch al half 3 en voor de avond stond de sunset (zonsondergang) op het programma, we moesten dus om kwart voor 5 weer terug zijn. Het middagje vrij was wel lekker. Maar (zoals wel vaker) is ook hier weer een leuk verhaal bij te vertellen dus dat doen we dan maar (in de onderhand bekende uitgebreide versie) =)

Een vrije middag leek ons een mooi moment om even boodschappen te doen, wat lekkers en een wijntje. Dat lekkers was geen probleem maar dat wijntje wel. Ik heb al verteld dat de prijs voor alcohol sowieso best wel hoog is. Wietse hield ook wel van een wijntje dus deden we de eerste dagen vaak samen met een pak wijn (2liter). De Braziliaanse man dronk tot die tijd telkens whisky ($60 per fles). Hij wilde echter niet te kort komen dus kocht hij er telkens wijn bij, die wij dan mochten hebben omdat hij zelf toch wel genoeg had aan zijn whisky. Beetje raar van hem, maar echt erg vonden wij dat natuurlijk niet. Op deze vrije middag gingen we dus ook op zoek naar een zogenoemde bottle shop, er wordt namelijk helemaal geen alcohol verkocht in de supermarkt. Het stadje wordt voornamelijk bewoond door Aboriginals. De gemiddelde Aboriginals is een echte alcoholist. Het verkrijgen van alcohol kon dan ook maar op 1 punt. De wet van vraag en aanbod is waarschijnlijk bij een ieder bekend: laag aanbod betekent hoge prijs. Het goedkoopste flesje wijn (0,75 liter) kostte maar 28 dollar. Dat werd ons toch iets te gek, dus besloten we om een paar biertjes te kopen (ook maar 4dollar per flesje =S). Ruy, die Braziliaanse man, was het hier niet mee eens en besloot om 2 flessen wijn te kopen. En dan niet die van 28 maar van 36 dollar. Dus hadden Wietse en ik toch nog geluk en gewoon een lekker wijntje 's avonds. De dag erna deed hij gewoon hetzelfde, dus dat was niet geheel onprettig hehe.

Oké, dat was de wijn, terug naar de outback. De zonsondergang stond op het programma. Mark is jarenlang tour gids en hij zit met de zonsondergang altijd op dezelfde plek. En niet voor niets want het was echt super. We hadden echt een plek voor onszelf en als er iemand ook maar in de buurt kwam, dan stuurde hij die gewoon weg. Dus dat was wel grappig en dat zorgde ervoor dat we echt een eigen plek hebben. Hier hebben we ook groepsfoto's gemaakt. En met alle 17 en ook met de Dutchies als team 'Dutchland'. Al met al was dit heel gezellig en werden we echt een groep. De zonsondergang was om 6:40pm (toevallig dezelfde tijd als de opkomst maar dan pm in plaats van am). Voordat we goed en wel weg waren en diner hadden gehad was het 10uur. Dit klinkt niet zo heel laat maar voor de volgende dag stond er weer een zonsopkomst gepland. Wederom van de Uluru en van The Olga's. Onze overnachtingsplek was gelijk aan die van de avond ervoor maar nu wilde Mark én eerder aanwezig zijn én was de plek verder weg. Wie nu heel even heeft meegedacht en de tijd van dag 7 nog weet, weet nu dat de wekker wederom eerder kwam te staan: 4:00am. We hadden het 'geluk' dat het ook nog eens volle maan was (we hebben hem vol zien opkomen en zien ondergaan). De maan zorgde er ook voor dat alles verlicht was, de zaklamp kon dus in de backpack blijven.

Op het moment dat ik wakker werd gemaakt om 4:00 stond ik niet bepaald te springen, het was echt ijskoud. Maar het was het meer dan waard. De zon precies achter de Uluru op wat een pracht effect had. Daarbij scheen hij ook super mooi op the Olga's. Nu is mijn camera niet echt top, dus volgen de echt mooie foto's later (van Wietse) maar zelfs mijn eigen foto's zijn al super mooi (naar mijn mening dan). Na de zonsopgang werd het ook meteen warmer, we gingen een wandeling maken door Kata Tjuta. Kata Tjuta is ook weer opgebouwd uit zandsteen. Anders dan de Uluru, bestaat de Kata Tjuta uit meer dan een steen. Maar het was super tof. Het was echt een prachtige dag, een strakblauwe lucht, het zandsteen is rood en omdat het een 'natte' winter was geweest waren de bomen en de struiken ook echt groen. Dit was echt super mooi. Lekker over en tussen de rotsen door lopen en genieten van de prachtige omgeving.

Heel verrassend, stond er ook voor dag 9 wat tofs op de planning. Iedereen kent waarschijnlijk de Grant Canyon in the USA. Maar ook Australië heeft op dat gebied wat moois te bieden: The Kings Canyon. Even een stukje theorie van Mark over de woorden 'Canyon' en 'Gorge'. De letterlijke Nederlandse vertaling voor deze beide woorden is: kloof. In zowel het Australisch als het Amerikaans hebben deze woorden echter wel een andere betekenis. Een Gorge is ontstaan door een rivier, het water van de rivier heeft ervoor gezorgd dat er een kloof is ontstaan. Een Canyon is ontstaan door een aardscheuring, al kan het zijn dat er wel water door stroomt. Dus lijken ze vaak wel op elkaar. Het enige verschil is dus de oorsprong. In Nederland kennen we dit helemaal niet en noemen we alles gewoon 'kloof'. Een stil gehouden feit is echter dat de Grand Canyon eigenlijk helemaal geen Canyon. The Grand Canyon is ontstaan door een rivier: the Colorado river. En eigenlijk zou de Grand Canyon dus Grand Gorge moeten heten. Maat dát klinkt raar, en dus noemt de hele wereld het gewoon 'Canyon'.

Voor The Kings Canyon stond een mooie hike/wandelroute gepland. Omdat de winter ten einde loopt, de lente in volle bloei is en het altijd warm is in harte Australië wilde Mark graag vroeg beginnen. Gevolg: wekker om 4:45. Eerst waren we hier niet echt over te spreken maar toen we om half 12 terug waren, waren we erg blij. Het kwik was namelijk op gelopen tot zo'n 33 graden Celsius. 'S middags zijn we richting het Noorden vertrokken op weg naar Alice Springs. We zijn gestopt in de Mac Donnell Rangers waar het landschap weer verrassend groen bleek te zijn. Het was weer erg heuvelachtig. De laatste dag zijn we naar the Redbank Gorge geweest. Even ter verfrissing; dit is dus ontstaan door een rivier ;-). Daarna zijn we nog even bij een nachtvogelshow geweest. Allemaal roofvogels waar dan wat over werd verteld. Dit was best leuk, maar de vogels die je overdag ziet zijn veel leuker. Gewoon zebravinkjes in het wild. En dan niet 1 maar wel 10000. Dus waar je in Nederland €10 moet betalen, vliegen ze hier gewoon rond. En ook allemaal andere mooie gekleurde vogels. Echt tof.

En toen kwam er toch echt een eind aan de tien dagen. Samen met twee andere Nederlanders had ik geen hostel geboekt in Alice Springs. Omdat Mark ons toch ergens wilde afzetten, boekte hij ons in voor hetzelfde hostel als hem. En dat is, zo blijkt, een prima keuze want er is een zwembad + vrije WiFi + gratis ontbijt + een eigen badkamer (voor een kamer van 6). Omdat je toch 10 dagen 24/7 bij elkaar op de lip zat, zijn we als echte afsluiting samen uit eten gegaan en zijn we vervolgens in de kroeg blijven hangen.

Al met al waren de 10 dagen echt super. Ik heb heel veel van het 'echte' Australië gezien. Echt in de echte outback geleefd. Want echt genoemd heb ik het nog niet, maar regelmatig bestond onze kampeerplaats uit niet meer dan een stuk grond. Plassen moest achter een boom en dan moesten de vrouwen het papier mee terug nemen en of in de prullenzak gooien of in het kampvuur. Moest je wat anders, dan is het mee terug nemen van je papier niet zo fijn en dus moest je een schep meenemen de bosjes in om het papier weg te werken. Het klinkt heel grappig, achteraf is dat ook zo maar op dat moment denk je daar toch anders over....

Dit lijkt me een heel mooi einde. Ik ben nu van plan om hier (in Alice Springs) werk te gaan zoeken en dus mijn vakantie te beëindigen hehe. Ik heb geen idee of dat makkelijk of moeilijk zal zijn. Dus dat is afwachten. Dus met deze cliffhanger wil ik graag afsluiten.

Daarbij wil ik nog even laten weten dat ik het tof vind dat iedereen deze stukken zo braaf leest. Ik krijg heel veel leuke reacties. Bedankt daarvoor, ga zo door en tot de volgende keer maar!

Lieve groet Alieke