Autoreis

Goedendag allemaal

Hoe is het eigenlijk met jullie? Hoe komen jullie de dag door? Wat doet het weer? Hoe gaat het met de voetbal/volleybal, andere sporten? Hoe gaat het op school/stage/werk?
Dat is een leuke binnenkomer he? Die had, denk ik, niemand verwacht. Ik wil het graag van jullie en over jullie weten dus als je het wilt laten weten dan graag, maar nu ga ik het toch weer lekker over mezelf hebben. Ik verwacht dat iedereen dit een leuker verhaal gaat vinden dan de vorige, want die was informatief, over waar ik mij mee bezig hield maar het was niet echt spannend of uitdagend. Dit verhaal heeft dat, vind ik zelf, meer en is (waarschijnlijk) om die reden dan ook weer een stukje langer geworden. So here we go..

Ik weet niet of er iemand is die naar de titel van het verhaal heeft gekeken maar die kan voor wat verwarring hebben gezorgd. Autoreis. Autoreis?? Heeft ze dat wel goed? Ja, dat heb ik wel goed. Sommigen wisten het al, de meesten nog niet maar momenteel zit ik niet meer in Alice Springs. Het vorige verhaal ben ik met een cliffhanger geëindigd over mijn zoektocht naar een baantje daar. Nu ik al heb verklapt dat de titel juist is, is daarmee het antwoord op de vraag ‘Heb je werk gevonden?’ ook gegeven. Nee dus. Een net zo’n makkelijk antwoord op een mogelijke vraag 2 van jullie kant: ‘En je baantje binnen het hostel dan?’ Niet meer. Waarom niet? Heel simpel omdat het maar weinig uren waren. Alice Springs was leuker dan verwacht, maar niet zo leuk dat ik er graag (te) veel vrije tijd wilde hebben. En aangezien in toch nog niet geheel blut was besloot ik Alice Springs te verlaten ondanks hostel genoten die graag hadden gewild dat ik zou blijven. Dat blijven heb ik dus niet gedaan. De vraag is dan, wat wel?

Foto’s uploaden lukt niet zo heel goed, maar als het lukt zal ik een kaart van Australië uploaden met Alice Springs daarop aangegeven. Alle grote steden staan daar ook op. Alice Springs is zelf heel klein maar de rest erom heen nog vele malen kleiner. Om Alice te verlaten heb je dan ook niet heel veel keus. Of per vliegtuig, per Greyhound (bus) of gewoon zelf met de auto. Omdat Alice Springs niet heel groot is, is het vliegveld ook niet groot en is er over het algemeen maar een maatschappij actief. De wet van vraag en aanbod heeft ons geleerd dat als de vraag hoog is en het aanbod laag dat de prijs dan hoog zal zijn (economie voor dummy’s). Dit was dus het geval in Alice Springs. Ik wilde graag naar Cairns omdat dit een van de must-seen van Australië is en dit boven Brisbane ligt en ik vanuit Brisbane naar Auckland (Nieuw-Zeeland) vlieg (zie dezelfde foto). Quantas is de enige maatschappij die van Alice Springs naar Cairns vliegt en wel voor $404. Zoveel?? Ja, maar dan alleen als je het op tijd boekt anders loopt de prijs gauw op naar $500. Dat vond ik zelf toch wel aan de hoge kant voor zo’n stukkie. So, what else? Bus, of auto? En laat mij die eerste autoreis nou net zo goed zijn bevallen dus waarom niet nog een keer?

Ik zag geen reden waarom ik het niet met de auto zou gaan. Ik heb een auto ge-relocate, dus niet gehuurd. Relocate betekent precies de letterlijke vertaling van het woord, het her-lokaliseren. De mensen huren een auto van plek A naar B, de route van B naar A is minder populair en dus blijven de auto’s achter op plek B en heeft plek A geen auto’s meer terwijl die juist veel auto’s verhuurd. Oplossing: vrij goedkoop de auto verhuren van B naar A. En toevallig had ik precies zo’n route van B naar A. Ik kon de auto (zie foto’s) huren voor $5 per dag. De route was +/-2500km en ik mocht 3000 rijden. Maar omdat ik 1 extra dag had geboekt voor $15 i.p.v.5 mocht ik 3250km rijden. De brandstofkosten kwamen wel op eigen rekening maar ik had op vertoon van tankbonnen recht op een vergoeding tot $300. 2500km ga je met 300 dollar aan benzine niet redden. Om de resterende kosten te kunnen delen ben ik opzoek gegaan naar een medereizig(st)er. Die kon ik niet vinden en dus was de hele eer aan mijzelf.

Toen ik op donderdag de relocate-auto voor vrijdag had geboekt dacht ik slim te zijn door alvast te gaan zoeken waar ik hem moest ophalen. Goed idee. Ik stond eerst in een verkeerde winkel, de meneer achter mij in de rij heeft me een stuk door Alice heen gereden, we zijn twee andere bedrijven bij langs geweest voordat we bij de goede waren. Deze goede zat toch zeker op een uur lopen vanaf mijn hostel en met tas waarschijnlijk nog wel meer maar er was een hostelgenoot, met auto, die opperde mij te brengen. Die uitnodiging heb ik niet afgeslagen en zo kwam ik geheel uitgerust bij mijn auto aan. Na een introductiefilm te hebben gezien (en de altijd verscholen kosten te hebben betaald) kon ik vertrekken. Met mijn auto=). Ik had een 2-berth geboekt. Wat is dat? Wist ik ook niet. Bleek het zo’n Volkswagen busje te zijn (maar dan van Toyota). Alles erop en eraan. Verlichting, kraan, airco, bed, gasfornuis (2-pits), magnetron, stopcontacten, waterkoker, broodrooster, koffiemolen(waarom? Oploskoffie is ook best lekker), theepot en koelkast. Dit was dus nog beter dan de eerdere Ford Falcon. Het enige jammere was, is dat de stopcontacten toch niet zo goed werkten als ik had gehoopt en ik mijn brood dus niet kon roosteren en mijn telefoon niet kon opladen. Maar who cares, bereik met mijn telefoon had ik toch niet, en ik had hat brood vers gekocht met lekkere pitjes en zaadjes dus dat roosteren was ook niet nodig.

En toen was ik dus onderweg met mijn drieën: me, myself and I. En ik heb het erg leuk gehad met mezelf. Een uur buiten Alice Springs begaf de radio het, de fm-zender in ieder geval. Dus bij het tankstation heb ik een cd van The Police gekocht: the greatest hits. Het zijn zo’n 14 hits. Ik ken ze ondertussen van voor naar achteren en van achteren naar voren hehe. Het echte bijzondere van deze eerste dag is dat ik de Karlu Karlu heb gezien. Dit is weer zo’n zelfde iets als de Urulu en de Kata Tjuta die ik tijdens de tien-daagse heb gezien. Ik had de Karlu Karlu al een paar keer op postkaarten voorbij zien komen maar ik had geen idee waar die lagen, ook niet toen ik daar aankwam. Ik was gewoon toe aan een pauze, en ben afgeslagen bij een bordje waar een camera op stond, ik dacht: Leuk heb ik ook nog wat te zien. En toen zag ik dat het Karlu Karlu was, waaah ik was super enthousiast. Ik gelijk die auto uit, lopen foto’s maken etc. Tot ik dacht: Tjah, ik kan er zelf niet bij op, want ik ben hier alleen… Dus eerst allemaal selvies (foto’s van jezelf) gemaakt. En toen maar iemand gevraagd, die is alleen mislukt. Uiteindelijk had deze pauze langer geduurd dan gepland maar who cares?!? Ik was alleen en ik had alle tijd. Een eindje verderop zag ik een bordje met ‘The Shelbes’. Dat was wel afwijkend van de route maar ik dacht: Tofff ga ik doen! Na 3 meter ging het asfalt over in rood zand. Dit heb ik een paar kilometer volgehouden maar ik wist niet hoever ik nog moest en de zon begon te dalen dus ik ben omgekeerd en heb The Shelbes dus niet gezien. Al kan ik op Google ook niet echt wat vinden en dus zal het wel niet echt een belangrijk iets zijn, al hoorde het volgens het informatiebord bij de Karlu Karlu.

Toen ik vertrok uit Alice had ik bedacht om te overnachten in Tennant Creek. Daar aangekomen, hadden ze alleen maar echte campingplaatsen, ik had mijn camper en wilde dus niet betalen voor een overnachting (helemaal de eerste niet) en ben dus verder gereden. Ditzelfde verhaal geldt voor Threeways, ook dat plaatsje ben ik voorbij gereden. Iets daar voorbij was echter een rustplaats waar ik de nacht heb doorgebracht, de zon was inmiddels onder toen ik daar aan kwam. Voordat ik naar dag 2 ga, heb ik nog een leuk verhaal. Als je een plaats uit rijdt dan staat er een bord met welke plaatsnamen gaan komen en hoever dat nog is. Bij ons thuis staat Nieuweroord voor het eerst op de borden in Nieuw-Balinge en dan is het nog 5km en van de andere kant staat het voor het eerst in Noordscheschut en dan is het nog 2km. Hier werden plaatsnamen 200km voor het eerst op de borden genoemd. Dan zou je een grote plek verwachten maar niets is minder waar. Zo’n plaats heeft vaak niet meer dan 300 inwoners. Stel je voor, Jan en Mariska zitten in Capelle aan de IJssel en zien daar Nieuweroord op het bordje staan… Haha dat is toch mooi.

Deze plaatsen hebben vaak ook niet meer dan een tankstation en dan is het weer die economie voor dummy’s (vraag en aanbod) en dus een hoge prijs voor de benzine. Op de route van Sydney naar Melbourne varieerde de prijs tussen de $1,389 en $1,599. Als we een prijs zoals die laatste tegen kwamen, dan keken Femke en ik elkaar aan en reden we door naar een volgende. Dat is nu een beetje anders. Tankstations liggen dus 200km uit elkaar. Dat weet ik. En dat weten zij. Niet tanken betekent: Probleem. Dus tankt iedereen en dus liggen de prijzen hoog. In Alice Springs had ik al gezien dat de prijs $1,779 was. Onderweg ben ik $2,099 tegengekomen. En ik had nog een kwart tank met de wetenschap dat ik 262 km moest rijden voor een volgende. En dus, noodgedwongen heb ik voor die prijs moeten tanken.

Tjonge, dit verhaal wordt echt mega lang. Als ik internet had gehad dan had ik het in twee keer geüpload geloof ik. Maar helaas. De enige McDonalds die ik onderweg heb gezien had geen WiFi. En dus gaan we door naar dag twee. Ik ben om 8:15 opgestaan en toen had mijn telefoon nog maar 8% batterij: aii. Uit dan maar met die telefoon. Het leek me leuk om bij te houden hoeveel km’s ik elke dag reed. Beginstand dag 2 = eindstand dag 1 = 601,5km. Niet heel slecht als je het mij vraagt. Voor dag 2 had ik Mount Isa als doel gesteld. Dat was gelukt. Heb ik nog wat gezien? Ja, natuurlijk. Als eerst de grens tussen Northern Territoria en Queensland. Deze was minder leuk dan die tussen South Australia en Northern Territoria, maar hij was oké. Queensland: Koninginneland: leuk: wie of wat wordt de koningin van dit gebied? Het eerste wat ik zag was een bordje van een Kangoeroe met de tekst: next 150km. I found the Queen, 100 meter vanaf dat bordje: een kudde koeien met herder die mijn weg bezetten. Yesss Queens are found! Niet helemaal de gewenste koningin(nen) maar wel heel tof. Ook zag ik onderweg heel veel enorme roofvogels en mini-zandtornado’s. Die tornado's waren echt gaaf, want ze staken echt af tegen de blauwe lucht, vooral als ik mijn (gepolariseerde)zonnebril op had. Zonder zonnebril zag ik ze een stuk minder goed en dus liet ik mijn bril lekker op. En toen was ik al bijna in Mount Isa. Maar op 10km zag ik een bord met: Lake Marreboon 15 km. Het was pas 4 uur, dus ik dacht, let’s go for it. Ik kon me niet echt indenken dat het een echt meer zou zijn. Maar na een toffe route was het daar ineens. Een super groot meer. Heel tof. Met Pelikanen, zwanen, eenden en vissen maar die zwemmen onder water dus die zag ik niet. (Maar waren er vissers en pelikanen die zijn er niet voor niks dus waarschijnlijk zijn er vissen hehe.) Het meer was echt tof en zeker fotowaardig. Mijn telefoon was bijna leeg, ik heb hem aangezet foto’s gemaakt en weer uitgezet. En mijn camera werkt op batterijen en laten die nu ook net op zijn. Ik ben nog geen batterijen-afvalbak tegengekomen dus ik heb alle oude nog, ik heb ze in verschillende combinaties geprobeerd tot de camera werkte en zie het resultaat onder foto’s. Ik had graag de zonsondergang afgewacht bij het meer maar daar mocht niet worden gekampeerd, ik hou er niet van om in mijn eentje in het donker te rijden en dus ben ik eerder vertrokken. Ik heb getankt in Mount Isa ($1,709 is $0,30 verschil!!!!) en ben doorgereden omdat ook hier alleen betaalde plekken waren. Wederom vond ik mijn kampplaats na zonsondergang en wederom was het een top-zonsondergang. Ik heb geen foto’s telefoon en camera deden het niet maar ik had de zon in de rug en (ik reed ineens weer door de bergen) alle bergen waren roodgekleurd door de zon, alle bomen groen, prachtig.

Ik werd de volgende ochtend wakker omdat ik het zo warm had, dus ik schrok een beetje omdat ik dacht dat het al laat zou zijn. Dat viel mee, pas half 8. De wekker stond om 8:15 dus ik kon nog even chillen. Ik was benieuwd wat deze nieuwe (eenzame) dag me zou brengen aangezien ik de cd van The Police nu wel kende. Ik hoopte op dieren want die had ik op vogels en vliegen na, nog niet gezien. Dat viel eerst tegen, ik kwam aan in Cloncurry, ik moest daar tanken voor $1,839 en had nog geen dier gezien. In dit plaatsje kon ik wel mijn route kiezen: of naar het Noorden of het Oosten. De meeste toeristen gaan voor het Oosten, ik wilde niet tot de meesten behoren en dus koos ik voor Noordwaarts. Dat tot de niet-toeristen behoren was de enige reden want wat er te zien was wist ik niet. Op de kaart staan wat rivieren, maar wat ik me daar (na alle leegstaande creeks) van moet voorstellen wist ik ook niet. Tot aan Normanton was het eigenlijk ook niet echt bijzonder. Behalve dat de tweebaansweg af en toe overging in een eenbaansweg. Als er dan een tegenligger kwam dan moesten we beide uitwijken naar het onverharde, dat was eerst even wennen maar wel goed te doen. Toen ik in Normanton kwam, moest ik én tanken én wilde ik een pauze. Met de zoektocht naar een tankstation kwam ik gewoon de ‘Purple Pub’ tegen. Ik weet niet of ik het in een eerder verhaal over The Pink Roadhouse heb gehad. Maar dit is zo’n zelfde gebouw maar dan Purple in plaats van Pink. Die pauze die ik mezelf gunde heb ik dan ook daar genomen.

Ik reed door tot aan Croydon. En wilde eigenlijk op een campingplek gaan staan, zodat ik stroom en water kon aanvullen. Maar dit kostte $30 per plaats dat vond ik toch een ietsie pietsie aan de dure kant. Even voor de campingpark zag ik een bordje met: Lake Belmore -->. Dus Alieke ging net als de dag ervoor -->. Dit keer waren er helaas geen pelikanen. Het was toegestaan om in het meer te zwemmen maar er werd gewaarschuwd voor krokodillen. Helaas heb ik die krokodillen niet gezien. Vaak gaan toeristen naar Darwin om krokodillen te zien, het zou dus tof zijn geweest als ik ze hier had gezien, nogmaals helaas. Maar wat dit meer wel had was zo mogelijk nog vele malen beter dan pelikanen en krokodillen: stopcontacten en een douche. Ik kon mijn telefoon en mijzelf dus weer een beetje opladen. Eenmaal weer op de weg was het voor ons 16:30uur maar was het voor de dieren tijd om wakker te worden. Ik zag de ene kangoeroe na de andere. Heel tof. Tot er 30 groene vogels links van de weg ineens opvlogen en naar rechts wilden, terwijl ik eraan kwam met 100km/u. Pok, pok (minstens 7x) in de spiegel zag ik ze niet liggen maar ik vrees het ergste voor die beestjes. Tot mijn grote spijt was dat nog niet eens het ergste. Een half uur later heb ik ook een kangoeroe aangereden. Eerst sprong zijn vriendje zomaar over de weg, ik was blij dat ik die had gemist maar vervolgens sprong hij er achteraan… POK. Ook deze kon ik in de spiegel niet zien maar de Pok was wel zo hard dat het onmogelijk zou zijn dat hij verder zouden huppen. Mijn overnachting vond plaats tussen 3 andere kampeerders (die allen voor 7:30 volgende ochtend waren verdwenen) en koeien (die waren allemaal wakker ’s ochtends: Loei loei).

Dag vier begon op de koeien na dus weer vrij eenzaam. Toen ik dag drie uit Normanton was vertrokken had ik op een bord zien staan: Cairns 703 km. Op dat moment had ik in iets meer dan tweeënhalve dag meer dan 1700 afgelegd. Ik had tot nog 3,5 dag te gaan. Dus ik zou tijd over hebben. Ik besloot elk bruin bordje (bezienswaardigheden) aandachtig te bestuderen. En dat bracht me in een semi-dry rainforrest. Huh?? Ja, semi-dry. Gedurende de zomer is het erg nat en gedurende de winter proberen de bomen en planten het droge seizoen door te komen. Dit lukt ze vrij aardig en het was de moeite waard. De volgende bezienswaardigheid waren grotten die zijn ontstaan uit vulkaanuitbarstingen, deze heb ik (hoe goed ik ook heb opgelet) gemist. Dus geen oordeel, maar grotten zijn er ook in Frankrijk etc dus no worries, die zie ik nog wel een keer. Bezienswaardigheid 3: the mills (nog iets) falls. Een waterval. Die was wel erg gaaf, de eerste echte Australische waterval. In deze omgeving oefende het Australische leger en daar is van alles van bewaard gebleven en daar is een wandelroute om heen gezet. Toen ik mijn weg weer had vervolgd zag ik weer een bordje met ……. Falls. Dát leek me nou leuk, gewoon nog meer watervallen. Dus ik weer die kant uit. Toch zeker 10 km zonder dat ik een bordje tegen kwam. Maar ook zonder dat ik watervallen tegen kwam. Een beetje teleurgesteld ben ik omgedraaid en weer naar de weg gereden. Al waren die 10 km wel echt gaaf. Ik was namelijk weer echt UIT de outback. Het gras langs de straat was groen(er,) de koeien stonden weer in normale(?) heuvelachtige weilanden, plaatsen stonden weer vanaf 20 km aangegeven i.p.v. 200. Op de borden stond Cairns zelfs al aangegeven voor 90km, bestemming bijna bereikt. Zeker tof dat ik dat in mijn eentje zou redden maar het was maandag en ik hoefde de auto pas woensdag in te leveren.

Het eerste bruine bord dat ik dinsdag tegen kwam was ‘Granity George 18km’. Dat leek me wat ver weg. Maar eenmaal in het stadje stond het weer aangegeven voor 12km, dit klonk beter (al had ik ondertussen al veel meer dan 6km gereden en reed ik dus eigenlijk om). Toen ik afsloeg bedacht ik me ook ineens dat een Duits meisje (Kathrin) in Alice Springs mij ook aanraadde om daar te gaan kijken. En het was meer dan de moeite waard. Het was een Gorge (zie uitleg 10-daagse) en er stond nog water in. Je kon er dus zwemmen, en er waren veel stenen die het effect van een soort waterval opleverden. De mooie wandelroute eindigde iets minder mooi, ik had slippers aan en dat klimmen over die rotsen was niet echt slipper-proof. Daarbij was de route ook niet top aangegeven en zo klom ik daar op rotsen waar ik niet op hoorde te klimmen en duurde mijn tocht 3uur i.p.v. 1,5uur. Naast de wandelroute was hier een Walibi-rock. Een rots met veel walibi’s (mini kangoeroes). Deze walibi’s waren door alle aandacht van de toeristen gedurende de jaren tam geworden en kwamen dus gewoon op je af om aan je te snuffelen.

Toen ik even later verder reed richting Cairns stond er een man langs de weg te liften. Hij moest naar Kuranda. Dat lag op de route dus ik heb hem meegenomen. Hij wilde dat ik daar nog koffie met hem zou drinken. Ik had niet bepaald haast dus dat hebben we gedaan. Bleek dat hij ook nog door moest naar Cairns. Ik had echter een bruin bordje met ‘Barron Falls’ gezien die ik wilde bekijken. Hij wilde wel mee. Nou, dan ben ik de moeilijkste niet, kom maar mee dan. Dus zo had ik de laatste 40 km toch nog gezelschap. In Cairns aangekomen heeft hij ook nog eens mijn diner betaald dus was het ook nog niet voor niets. =) Al had ik eigenlijk mijn diner al in de koelkast liggen, kipschnitzel met aardappels (net als de afgelopen 4 avonden maar dan zonder bloemkool). De Barron fall in Kuranda was trouwens meer dan de moeite waard. Ook de route erheen. Er is hier namelijk een regenwoud. En nu geen semi-dry meer maar een echte. Dus alles is lekker donker en lekker groen. De wegen zijn lekker bochtig. Kortom, erg leuk om doorheen te rijden.

Ik heb alle nachten op gratis publieke/openbare park/kampeerplaatsen doorgebracht. De laatste nacht is dat gewoon mislukt. Ik heb een paar rondjes Cairns gereden maar ik kon geen geschikte plaats vinden. Zo belandde ik toch nog op een betaalde camping met douche, stroom, gezamenlijke keuken, veel andere mensen . Kortom: Terug in de bewoonde wereld!

Margot, het meisje dat ik op de heenreis in het vliegtuig heb ontmoet, werkt in een hostel in Cairns. Ik heb even contact gezocht en ik heb daar een kamer geboekt voor de eerste nacht zonder auto. Daarbij ga ik (verder) op zoek naar baantje maar dat is dus weer iets voor de volgende keer…

Ciaaaoo!